Kwota tego odszkodowania powinna być określana przy uwzględnieniu kosztów poniesionych przez kluby w związku ze szkoleniem tak przyszłych graczy zawodowych, jak i tych, którzy nigdy takimi nie zostaną-uznał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Kluby piłki nożnej mogą domagać się odszkodowania za szkolenie młodych graczy, których wyszkoliły, gdy gracze ci pragną zawrzeć swoją pierwszą umowę w charakterze zawodowego piłkarza z klubem innego państwa członkowskiego.

Charte du football professionnel de la Fédération française de football (Karta zawodowej gry w piłkę nożną Francuskiego Związku Piłki Nożnej) zawiera przepisy regulujące zatrudnianie piłkarzy we Francji. Zgodnie z treścią Karty, piłkarzami określanymi mianem „joueurs espoir” są obiecujący gracze w wieku od 16 do 22 lat, zatrudniani, na podstawie umowy na czas określony, w charakterze piłkarzy szkolonych przez zawodowy klub. Karta zobowiązuje obiecującego gracza, w sytuacji, gdy klub, który go wyszkolił, mu to zaproponował, do podpisania z tym klubem po zakończeniu okresu szkoleniowego swojej pierwszej umowy w charakterze zawodowego piłkarza.

W 1997 r. Olivier Bernard podpisał, na trzy sezony, umowę w charakterze obiecującego gracza z Olympique Lyonnais. Przed wygaśnięciem tej umowy Olympique Lyonnais zaproponował mu podpisanie umowy w charakterze piłkarza zawodowego na okres roku. O. Bernard odmówił podpisania tej umowy i zawarł umowę w charakterze piłkarza zawodowego z Newcastle UFC, angielskim klubem piłki nożnej.

Następnie Olympique Lyonnais wytoczył powództwo, domagając się zasądzenia od O. Bernarda i Newcastle UFC kwoty 53.357,16 EUR tytułem odszkodowania, co odpowiadało wynagrodzeniu, które gracz ten otrzymałby w ciągu roku, gdyby podpisał umowę zaproponowaną mu przez klub2

Cour de cassation (sąd kasacyjny), rozstrzygający w ostatniej instancji, zwrócił się do Trybunału z pytaniem, czy zasada swobodnego przepływu pracowników zezwala klubom szkoleniowym na uniemożliwienie lub zniechęcenie swoich obiecujących graczy do podpisania umowy w charakterze zawodowego piłkarza z klubem innego państwa członkowskiego, jako że podpisanie owej umowy może doprowadzić do zasądzenia odszkodowania.

Trybunał sprecyzował w pierwszej kolejności, że mająca charakter odpłatnego świadczenia pracy działalność O. Bernarda stanowi działalność zarobkową i jako taka należy ona do zakresu zastosowania prawa Unii. Trybunał zauważył również, że karta ma charakter układu zbiorowego, mającego na celu uregulowanie pracy najemnej i jako taka należy ona również do zakresu zastosowania prawa Unii.

Następnie Trybunał stwierdził, że analizowane uregulowanie, zgodnie z którym obiecujący gracz, po zakończeniu okresu szkoleniowego, jest zobowiązany do zawarcia swojej pierwszej umowy w charakterze zawodowego piłkarza z klubem, który go wyszkolił, ryzykując w przeciwnym wypadku zapłatę odszkodowania, może zniechęcić tego gracza do wykonania przysługującego mu prawa do swobodnego przemieszczania się. W konsekwencji takie uregulowanie stanowi ograniczenie swobodnego przepływu pracowników

Jednakże, jak Trybunał orzekł już w wyroku w sprawie Bosman3, biorąc pod uwagę istotne znaczenie społeczne działalności sportowej, a w szczególności piłki nożnej, w Unii, za słuszny należy uznać cel polegający na wspieraniu naboru i szkolenia młodych piłkarzy.

W celu zbadania, czy system, który ogranicza prawo do swobodnego przepływu tych graczy, jest właściwy dla zapewnienia realizacji tego celu i nie wykracza poza to, co jest konieczne do jego osiągnięcia, należy wziąć pod uwagę cechy szczególne sportu w ogólności, a piłki nożnej w szczególności, jak również ich funkcje społeczne i wychowawcze.

Zdaniem Trybunału perspektywa otrzymania odszkodowania za szkolenie może zachęcać kluby piłki nożnej do poszukiwania talentów i zapewniania szkolenia młodych graczy.

W tym względzie Trybunał sprecyzował, że system przewidujący zapłatę odszkodowania za szkolenie w przypadku, gdy młody gracz podpisuje, po zakończeniu swojego szkolenia, umowę w charakterze zawodowego piłkarza z innym klubem, aniżeli klub, który go wyszkolił, może, co do zasady, zostać uzasadniony celem polegającym na wspieraniu naboru i szkolenia młodych piłkarzy. System ten musi jednak być rzeczywiście w stanie doprowadzić do osiągnięcia tego celu i być do niego proporcjonalny, przy należytym uwzględnieniu kosztów poniesionych przez kluby w związku ze szkoleniem tak przyszłych graczy zawodowych, jak i tych, którzy nigdy takimi nie zostaną.

Z tego wynika, że zasada swobodnego przepływu pracowników nie stoi na przeszkodzie istnieniu systemu, który dla zrealizowania celu polegającego na wspieraniu naboru i szkolenia młodych piłkarzy gwarantuje klubowi szkoleniowemu odszkodowanie w przypadku, gdy młody piłkarz podpisze po zakończeniu swojego okresu szkoleniowego umowę w charakterze zawodowego piłkarza z klubem innego państwa członkowskiego, pod warunkiem że omawiany system jest w stanie zagwarantować realizację wskazanego celu i nie wykracza poza to, co jest konieczne do jego osiągnięcia.

Jeżeli chodzi o uregulowanie francuskie sporne w sprawie przed sądem krajowym, Trybunał podniósł, że charakteryzuje je zapłata na rzecz klubu szkoleniowego nie odszkodowania za szkolenie, lecz odszkodowania z tytułu naruszenia obowiązków umownych przez odnośnego gracza, którego kwota jest niezależna od rzeczywistych kosztów szkolenia poniesionych przez ten klub. W istocie wysokość wspomnianego odszkodowania nie jest obliczana stosownie do kosztów szkolenia poniesionych przez klub szkoleniowy, lecz stosownie do całokształtu szkody poniesionej przez ten klub. Trybunał stwierdził wobec tego, że uregulowanie francuskie wykracza poza to, co konieczne dla wspierania naboru i szkolenia młodych piłkarzy i sfinansowania tych działań

TSUE/AS