Europejski Trybunał Praw Człowieka zasądził na rzecz skarżącej 12 tysięcy Euro – jedną z najwyższych kwot jakie przyznał w polskich sprawach z tytułu przewlekłości postępowania. ETPC uznał, że wyrok w sprawie Sokołowska przeciwko Polsce naruszył art. 6 Konwencji.
Postępowanie sądowe z powództwa Alicji Sokołowskiej rozpoczęto w 1984 r. Decyzję sadu pierwszej instancji otrzymała ona dopiero po 18 latach po jego rozpoczęciu. Decyzja ta stała się prawomocna 15 maja 2006 r. W trakcie trwania postępowania Sokołowska złożyła dwukrotnie skargi na przewlekłość postępowania. Sąd ją odrzucił ze względów formalnych; uznał, że skarga nie zawiera wyraźnego żądania stwierdzenia przewlekłości postępowania.
14 kwietnia 2005 roku Sokołowska złożyła nową skargę na przewlekłość postępowania. Spełniła wszystkie wymogi, stawiane przez ustawę o skardze na naruszenia prawa do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie z 2004 roku w tej sprawie. 5 lipca 2005 roku Sąd Rejonowy w Warszawie oddalił skargę jako niezasadną.
Europejski Trybunał Praw Człowieka uznał, że decyzja sądu w przypadku pierwszej skargi na przewlekłość była wyrazem bardzo ścisłego i czysto formalistycznego podejścia do interpretacji ustawy z 2004 r. W ocenie Trybunału, sąd nie ocenił skargi prawidłowo. Trybunał uznał też, że w tej sprawie długość postępowania była nadmierna, a sąd nie wypełnił wymogu rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie. Trybunał zauważył, że odrzucając skargi skarżącej na przewlekłość postępowania w jej sprawie, Sąd Rejonowy w Warszawie nie spełnił standardów, które byłyby w zgodzie z zasadami zawartymi w dotychczasowym orzecznictwie Trybunału. Trybunał uznał, że decyzja sądu w przypadku pierwszej skargi na przewlekłość była wyrazem bardzo ścisłego i czysto formalistycznego podejścia do interpretacji ustawy z 2004 r., w szczególności jej artykułów od 6 do 9. Skarżąca podniosła, że jest to nieprawidłowe podejście z uwagi na fakt, że złożenie skargi na przewlekłość postępowania nie jest obwarowane przymusem adwokackim, w związku z czym skarga złożona przez nieprofesjonalistę powinna być ona rozpatrywana w świetle ogólnych celów tej regulacji. Ponadto zdaniem skarżącej tak formalistyczne podejście do skargi na przewlekłość może stanowić naruszenie prawa do skutecznego środka odwoławczego. Trybunał uznał, że gdyby skarżąca ograniczyła się do pierwszej skargi odrzuconej przez sąd ze względów formalnych, wtedy nie wykorzystane by zostały dostępne środki krajowe. Jednakże w przypadku niniejszej sprawy skarżąca w swojej drugiej skardze szczegółowo opisała w czym przejawiała się przewlekłość postępowania w jej sprawie, jednakże sąd ograniczył badanie skargi jedynie w przedziale czasowym od 24 czerwca 2002 r., co w ocenie Trybunału oznaczało, że sąd nie ocenił skargi prawidłowo.
Z uwagi na poniesione straty niemajątkowe Trybunał zasądził na rzecz skarżącej 12 tysięcy Euro – jedną z najwyższych kwot jakie przyznał w polskich sprawach z tytułu przewlekłości postępowania. Pełnomocnikiem skarżącej był dr Adam Bodnar w ramach Programu Spraw Precedensowych HFPCz.
HFPC/AS
Zobacz także: