Jeżeli aktualne miejsce zamieszkania konsumenta nie jest znane, powództwo przeciwko niemu może zostać rozpoznane przez sąd właściwy ze względu na jego ostatnie znane miejsce zamieszkania - orzekł Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
W swoim wyroku Trybunał zwrócił przede wszystkim uwagę, że rozporządzenie Rady (WE) w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych nie określa wprost jurysdykcji sądowej w sytuacji, gdy miejsce zamieszkania pozwanego nie jest znane.
Trybunał przypomniał następnie, że zgodnie z rozporządzeniem powództwo wniesione przeciwko konsumentowi przez drugą stronę umowy powinno być rozpatrywane przez sąd państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się miejsce zamieszkania konsumenta.
Jeżeli jednak sąd krajowy nie zdoła ustalić miejsca zamieszkania konsumenta na terytorium kraju, powinien zbadać, czy konsument ten zamieszkuje na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.
Zobacz: ETS w sprawie zwrotu kosztów leczenia
Jeżeli sąd krajowy ani nie jest w stanie ustalić miejsca zamieszkania konsumenta na terytorium Unii, ani nie ma pewności, że konsument ten zamieszkuje poza tym terytorium, zasadę, zgodnie z którą w razie sporu właściwy do jego rozpoznania jest sąd państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się miejsce zamieszkania konsumenta, należy rozumieć w ten sposób, że obejmuje ona nie tylko aktualne miejsce zamieszkania konsumenta, lecz również jego ostatnie znane miejsce zamieszkania. Taka wykładnia rozporządzenia pozwala bowiem jednocześnie powodowi z łatwością ustalić, do którego sądu może wnieść pozew, a pozwanemu przewidzieć w sposób racjonalny, przed który sąd może zostać pozwany. Pozwala ona również uniknąć sytuacji, w której w razie braku możliwości ustalenia aktualnego miejsca zamieszkania pozwanego nie będzie można ustalić sądu właściwego, co pozbawiłoby powoda prawa do dochodzenia roszczeń na drodze sądowej.
Zobacz: ETS: Odwołanie lotu może rodzić roszczenie o zadośćuczynienie
Trybunał zbadał wreszcie możliwość prowadzenia postępowania pod nieobecność pozwanego po wyznaczeniu kuratora i doręczeniu mu pozwu. Trybunał stwierdził, że wprawdzie stanowi to ograniczenie prawa do obrony, ograniczenie to jest jednak uzasadnione z punktu widzenia prawa powoda do skutecznej ochrony sądowej. Bez instytucji kuratora, któremu może zostać doręczony pozew, powód nie mógłby bowiem dochodzić swoich roszczeń wobec osoby, której miejsce zamieszkania nie jest znane.
PS/źródło:curia.pl
Zobacz także:
Wyrok ETS w sprawie reklamy porównawczej
ETS w kwestii dochodzenia roszczeń w sprawie o naruszenie dóbr osobistych