W dniu 1 marca 2011 r. Trybunał Konstytucyjny rozpoznał połączone pytania prawne Sądu Okręgowego w Opolu III Wydział Karny dotyczące ograniczenia możliwości dochodzenia odszkodowania i zadośćuczynienia przez osoby represjonowane, uznając kwestionowane przepisy za niekonstytucyjne.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że:
1. art. 8 ust. 1a ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego dodany ustawą z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego jest niezgodny z art. 64 ust. 2 w związku z art. 32 ust. 1 i art. 2 oraz z art. 41 ust. 5 w związku z art. 77 ust. 1 i art. 31 ust. 3 konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 31 ust. 1 i 2, a także z art. 77 ust. 2 konstytucji.
2. art. 8 ust. 1d ustawy z 23 lutego 1991 r. powyższej ustawy dodany ustawą z 19 września 2007 r. jest niezgodny z art. 41 ust. 5 konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 2, art. 31, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 2 i art. 77 konstytucji.
Trybunał stwierdził, że zaskarżony przepis art. 8 ust. 1a ustawy lutowej widziany łącznie z art. 8 ust. 1b tej ustawy różnicuje prawo do odszkodowania lub zadośćuczynienia w zależności od tego, czy osoba ubiegająca się o odszkodowanie lub zadośćuczynienie była represjonowana przed czy po 31 grudnia 1956 r.
W przypadku, gdy represje miały miejsce po 31 grudnia 1956 r. zastosowanie znajduje ograniczenie zawarte w kwestionowanym przepisie art. 8 ust. 1a ustawy lutowej - odszkodowanie i zadośćuczynienie nie może przekroczyć 25.000 zł. Zróżnicowanie to dotyczy podmiotów mających wspólną cechę istotną - osób, które były represjonowane za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i które zostały w związku z tą działalnością pozbawione wolności. Wprowadzenie takiego zróżnicowania samo w sobie nie może przesądzać o niezgodności art. 8 ust. 1a ustawy lutowej z art. 64 ust. 2 konstytucji. Trybunał nie znalazł jednak kryterium, które pozostawałoby w racjonalnym związku z celem i treścią tej ustawy. Ustawodawca w 2007 r. nie musiał uchwalać nowelizacji ustawy lutowej. Jeżeli jednak tak się stało, uzasadniając rozszerzenie czasowe stosowania ustawy lutowej względami sprawiedliwości społecznej, to powinien on zadbać, żeby wprowadzone do ustawy przepisy zapewniały faktyczną możliwość realizacji celu ustawy.
Zdaniem Trybunału odszkodowanie za szkodę materialną lub niematerialną za bezprawne pozbawienie wolności powinno mieć zawsze charakter zindywidualizowany -jest rolą sądu, a nie ustawodawcy, określenie jego wysokości w zależności od wielkości poniesionej szkody. Sądy mają wystarczające instrumenty, aby dokonać takiej oceny.
Artykuł 8 ust. 1a ustawy lutowej wprowadza ustawowe ograniczenie prawa do pełnego odszkodowania za bezprawne pozbawienie wolności. Trybunał uznał, że wprowadzenie ograniczenia tego prawa jest na gruncie art. 41 ust. 5 konstytucji dopuszczalne. Ograniczenie to podlega jednak, ze względu na charakter chronionego dobra jakim jest wolność osobista, szczególnie restrykcyjnej kontroli. Ustawodawca powinien - z perspektywy art. 31 ust. 3 konstytucji - przedstawić konkretne powody czyniące koniecznym ustawowe ograniczenie tego prawa.
Ze względu na wartość chronionego dobra na gruncie art. 41 konstytucji - wolność osobistą - Trybunał stwierdził, że konieczność zachowania równowagi budżetowej nie może być źródłem sztywnego, kwotowego ograniczenia odpowiedzialności odszkodowawczej państwa na poziomie ustawy za bezprawne pozbawienie wolności. Trybunał podkreślił, że ustawodawca nie uzasadnił prawidłowo konieczności wprowadzenia ograniczenia. Przedstawione zagrożenie dla równowagi budżetowej państwa miało bowiem charakter hipotetyczny. Analiza danych statystycznych uzyskanych z Ministerstwa Sprawiedliwości doprowadziła Trybunał do wniosku, że ustawa lutowa, nawet gdyby nie zawierała ograniczenia wskazanego w art. 8 ust.1a, nie stanowiłaby zagrożenia dla budżetu państwa.
Trybunał stwierdził zatem, że niedopuszczalne jest ograniczanie prawa do odszkodowania za bezprawne pozbawienie wolności za pomocą sztywno określonej na poziomie ustawowym maksymalnej kwoty odszkodowania i zadośćuczynienia z powołaniem się na nieopisane precyzyjnie zagrożenie dla równowagi budżetowej państwa.
Trybunał stwierdził ponadto - odnośnie art. 8 ust. 1 d ustawy lutowej, że przepis ten zamyka drogę sądową do uzyskania odszkodowania za bezprawne pozbawienie wolności. Każde z postępowań, które może być oparte o jeden z wymienionych w art. 8 ust. 1 i art. 11 ust. 1 i ust. 2 ustawy lutowej tytułów traktować należy jako konstytucyjnie autonomiczną sprawę sądową - dochodzenie odszkodowania lub zadośćuczynienia na podstawie każdego z tytułów dotyczy innego zdarzenia i innej wyrządzonej na skutek tego zdarzenia szkody lub krzywdy. Zdaniem Trybunału dla każdej z tego rodzaju spraw powinna być dostępna droga sądowa i w konsekwencji możliwe zasądzenie odszkodowania za bezprawne pozbawienie wolności.
Trybunał podkreślił, że ustawodawca w żaden sposób nie uzasadnił zamknięcia drogi sądowej na gruncie art. 8 ust. 1d ustawy lutowej. Jeżeli ustawodawca przewidział w ustawie różny tytuły, na których może być oparte odszkodowanie lub zadośćuczynienie za szkodę lub krzywdę wyrządzoną na skutek bezprawnego pozbawienia wolności w związku z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, to powinien był dopuścić możliwość uzyskania odszkodowania lub zadośćuczynienia w oparciu o każdy z wymienionych w ustawie tytułów- orzekl Trybunał.
Rozprawie przewodniczyła sędzia TK Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz, sprawozdawcą był prezes TK Andrzej Rzepliński.
PS/źródło:TK
Zobacz także: