Przepisy kodeksu cywilnego wymagają, aby przy dokonywaniu określonych czynności zachowywać formę pisemną. Nie określają jednak skutków, które mogą wystąpić, gdy nie będzie ona zachowana. Jakie mogą być praktyczne konsekwencje takiej sytuacji?
Kwestia ta została uregulowana w art. 74 kodeksu cywilnego. Z przepisów tych wynika, że jeżeli strony dokonując czynności prawnej nie zawrą umowy na piśmie, gdy wymóg taki został przewidziany, wówczas w przypadku ewentualnego sporu nie będzie można przeprowadzić dowodów z zeznań świadków ani z przesłuchania stron na okoliczność treści tej umowy.
Należy jednak zauważyć, że w przypadku przedsiębiorcy kwestia ta uregulowana została odmiennie. Otóż stosownie do art. 74 par. 3 kodeksu cywilnego, przepisów o formie pisemnej przewidzianej dla celów dowodowych nie stosuje się do czynności prawnych w stosunkach między przedsiębiorcami. Ponadto, zgodnie z treścią art. 72 par. 2 kodeksu cywilnego, mimo niezachowania formy pisemnej przewidzianej dla celów dowodowych, dowód ze świadków lub dowód z przesłuchania stron jest dopuszczalny, jeżeli obie strony wyrażą na to zgodę, gdy żąda tego konsument w sporze z przedsiębiorcą albo jeśli fakt dokonania czynności prawnej będzie uprawdopodobniony za pomocą pisma.
Wobec powyższego należy stwierdzić, że jeżeli jedną ze stron czynności prawnej jest przedsiębiorca, a drugą konsument lub inny przedsiębiorca, wówczas dowód z zeznań świadków lub przesłuchania stron będzie dopuszczalny także wtedy, gdy umowa została zawarta pomimo niezachowania wymaganej formy pisemnej.
Z jednej strony rozwiązanie to jest korzystne dla przedsiębiorcy dochodzącego swoich roszczeń, bowiem daje mu szersze możliwości w zakresie prowadzenia postępowania dowodowego. Z drugiej natomiast strony przedsiębiorca, przeciwko któremu roszczenia dochodzi inny przedsiębiorca lub konsument, będzie musiał mieć świadomość, że treść czynności prawnej z jego udziałem będzie mogła być ustalana na podstawie zeznań świadków, które nie zawsze muszą być dla niego korzystne.