Pan Kazimierz zawarł umowę timesharingową, na podstawie której uzyskał prawo do korzystania z obiektu turystycznego w Hiszpanii. Może odstąpić od takiej umowy bez podania przyczyny w terminie dziesięciu dni od doręczenia dokumentu umowy.
Przez umowę timesharingu konsument uzyskuje prawo do korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku oraz zobowiązuje się do zapłaty przedsiębiorcy ryczałtowego wynagrodzenia. Taka umowa zawierana jest na co najmniej 3 lata.
Przedmioty timesharingu, tzn. budynki czy też apartamenty, usytuowane są najczęściej w najbardziej znanych kurortach turystycznych. Po zawarciu tzw. umowy timesharingowej konsument może spędzić wakacje w określonym apartamencie, w danym mieście, w określonym czasie bez ponoszenia kosztów związanych z przeniesieniem własności takiego obiektu. Dzięki temu konsument ma pewność co do możliwości korzystania z konkretnego obiektu w danym czasie.

Strony umowy

Stronami umowy timesharingowej są konsument (nabywca) oraz profesjonalista (przedsiębiorca). Nabywcą może być osoba fizyczna, na rzecz której prawo zostaje ustanowione do celów pozostających bez związku z jej działalnością zawodową.
Przepisy prawa ustanawiają zasady ochrony nabywcy, który na podstawie umowy uzyskuje od przedsiębiorcy prawo korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku oraz zobowiązuje się do zapłaty przedsiębiorcy ryczałtowego wynagrodzenia.

Ochrona konsumenta

Przepisy mają na celu zapewnienie konsumentowi możliwości korzystania w podobny sposób z rynku usług timesharingowych w każdym państwie członkowskim Unii Europejskiej.
Państwa członkowskie mogą dla ochrony konsumenta przyjąć postanowienia bardziej korzystne dla niego, niż przewiduje prawo UE.
Konsument może odstąpić od umowy bez podania przyczyny w ciągu 10 dni kalendarzowych od podpisania umowy. Jeżeli skorzysta z prawa odstąpienia od umowy, nie musi pokrywać żadnych kosztów.

Obowiązek informacyjny

Ponieważ konsument jest słabszą stroną umowy, prawo wprowadza obowiązek informacyjny po stronie profesjonalisty. Przedsiębiorca ma obowiązek dostarczyć osobie, która chce zawrzeć umowę, pisemny prospekt.
W prospekcie powinny być zawarte przynajmniej informacje dotyczące danych przedsiębiorcy. Jeśli przedsiębiorcy nie przysługuje prawo własności budynku, w prospekcie powinny się znaleźć dane właściciela oraz tytuł prawny stanowiący postawę prawną dysponowania przez przedsiębiorcę tym budynkiem.
Przedsiębiorca powinien również określić treść prawa konsumenta do budynku, a także zasady zbywania tego prawa. Jeśli przedmiotem umowy jest budynek znajdujący się w budowie, konsument musi zostać poinformowany o stanie robót i przewidywanym ich zakończeniu.
W prospekcie informacyjnym powinny także znaleźć się dane dotyczące zasad zarządzania budynkiem oraz kosztów jego utrzymania, napraw i remontów a także informacja o wysokości ryczałtowego wynagrodzenia za nabycie prawa. Prospekt powinien być sporządzony zgodnie z wolą osoby zainteresowanej, w języku państwa, w którym ta osoba ma miejsce zamieszkania lub którego jest obywatelem.
Nieuczciwe klauzule
Umowy timesharingu
● zakaz odstąpienia od umowy
● nałożenie obowiązku zapłaty odstępnego
● nałożenie obowiązku zapłaty wygórowanej kary umownej
● niejasno określone koszty
Podstawa prawa
Dyrektywa 94/47/WE z 26 października 1994 r. w sprawie ochrony nabywców w odniesieniu do niektórych aspektów umów odnoszących się do nabywania praw do korzystania z nieruchomości w oznaczonym czasie (Dz.U.UE.L. 1994.nr 280, poz. 83).
Ustawa z 13 lipca 2000 r. o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku oraz o zmianie ustaw – Kodeks cywilny, Kodeks wykroczeń i ustawy o księgach wieczystych i hipotece (Dz.U. 2000 nr 74 poz. 855)