Podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.
Jak wynika z art. 5 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2006 r. nr 121, poz. 844), stawki podatku od nieruchomości zróżnicowane są w zależności od rodzaju budynku. Budynkiem jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Informacje z ewidencji

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2003 r. nr 100, poz. 1086 ze zm.) podstawę wymiaru podatków i świadczeń stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.
Opodatkowanie budynku lub jego części stawką podatku przewidzianą dla budynków mieszkalnych jest zatem możliwe tylko wówczas, gdy w ewidencji gruntów i budynków budynek oznaczony został jako mieszkalny.
Jeżeli więc dany budynek w powyższej ewidencji oznaczony jest jako budynek mieszkalny to należy opodatkować go stawkami przewidzianymi dla budynków mieszkalnych, chyba że budynek ten jest zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej. Natomiast inne oznaczenie powoduje konieczność zastosowania innych stawek podatku od nieruchomości.



Dokumentacja budowlana

Informacja wskazana w ewidencji budynków i gruntów stanowi dla organu podatkowego podstawę rozstrzygania w przedmiocie zastosowania właściwej stawki podatku od nieruchomości, bez konieczności sięgania do dokumentacji budowlanej, architektonicznej, opinii biegłych itp., z wyjątkiem sytuacji oczywistej niezgodności stanu faktycznego z danymi zawartymi w ewidencji.
Jedynie w sytuacji gdy ewidencja budynków nie jest lub dotychczas nie była prowadzona, podstawowym kryterium zaliczenia danego budynku do odpowiedniej kategorii jest dokumentacja budowlana danego obiektu, np. projekt budowlany, pozwolenie na budowę, decyzja o dopuszczeniu budynku do użytkowania itp., w której znajduje się dokonane przez stosowny organ precyzyjne określenie rodzaju budynku. Jeżeli z przedmiotowej dokumentacji jednoznacznie wynika kategoria danego budynku, to za taki budynek powinien być on uznany przez organ podatkowy. Organ ten nie ma bowiem podstaw do poważania prawomocnych decyzji innych organów. Zgodnie z art. 194 par. 1 Ordynacji podatkowej, dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone.
Dopiero w przypadku braku wyżej wskazanej dokumentacji budynek powinien i może zostać zakwalifikowany, zgodnie z jego rzeczywistym przeznaczeniem (na podstawie pisma Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie z 2 lutego 2007 r. SKO/ Cz/400/19/07).
PODSTAWA PRAWNA
● Ustawa z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2006 r. nr 121, poz. 844).