TEZA: Stopień związania planu miejscowego ustaleniami studium zależy m.in. od szczegółowości zapisów tego studium. Jest możliwość uchwalenia planu dopiero po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium. Wymóg zgodności planu zagospodarowania ze studium jest bezwarunkowy.
STAN FAKTYCZNY: 4 marca 2009 r. rada miejska podjęła uchwałę w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla części miasta. Z ustaleń dokonanych przez wojewodę wynika, iż przedmiotowy plan został uchwalony z naruszeniem zasad sporządzania aktu planistycznego, wynikających z przepisów ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. nr 80, poz. 717 ze zm.).
Z UZASADNIENIA: W przepisach ustanowiono dwa akty planowania lokalnego w gminie: studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Studium jest aktem wewnętrznie obowiązującym w gminie zawierającym diagnozę zagospodarowania przestrzennego oraz określającym politykę przestrzenną gminy i lokalne zasady zagospodarowania. Realizacja ustaleń studium następuje poprzez uchwalenie planów miejscowych, jako aktów prawa miejscowego. Jak wynika z art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenia studium wiążą organy gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Należy zauważyć, iż stopień związania planu miejscowego ustaleniami studium zależy m.in. od szczegółowości zapisów studium. Niemniej jednak zasadą, wyrażoną w art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest możliwość uchwalenia planu dopiero po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium. Wymóg zgodności planu ze studium jest więc bezwarunkowy.
W przedmiotowym planie, którego prawidłowość uchwalenia badał wojewoda, naruszono powyżej powołane przepisy. Naruszenie to polega na niezgodności ustaleń planu z obowiązującym studium w zakresie parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu.
Mianowicie w wyżej powołanym studium (obszar 2 MU strefa mieszkaniowo-usługowa) ustalenia dla miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego wprowadzały m.in. zakaz lokalizacji zabudowy o wysokości powyżej 12 m. Natomiast przedmiotowy plan dla terenów o symbolu 1 US (zabudowa usług sportu i rekreacji, obiekty plenerowe) w ustaleniach dotyczących zasad i warunków kształtowania zabudowy przewidywał wysokość budynku maksimum 15 m, a jednocześnie możliwość wyższej wysokości (maksimum 20 m), jeśli wynika to z wymagań technologii zabudowy o przeznaczeniu podstawowym.
Tak więc ustalenia studium dotyczące obszaru, w którym znajduje się teren objęty przedmiotowym planem, nie zostały uwzględnione w treści tego planu.
Zasady sporządzania planu to wartości i merytoryczne wymogi kształtowania polityki przestrzennej przez uprawnione organy. W pojęciu tym mieści się zatem ocena planu pod względem jego zgodności ze studium.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami każde naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego skutkuje stwierdzeniem nieważności uchwały w całości lub w części.
Z tych też względów, stosownie do art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, wojewoda orzek o nieważności powołanej na wstępie uchwały w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla części miasta.
PrO.I. 0911/ 150 B /2009.