Możliwość zagospodarowania terenu określa rada gminy. Projekt planu podlega wyłożeniu do wglądu, a każdy zainteresowany właściciel nieruchomości położonych w granicach planu ma prawo zgłosić do niego zarzuty. Żaden przepis prawa nie daje takim właścicielom uprawnienia do wyrażania zgody na inwestycję, która jest przewidziana w uchwalonym planie, i nie ma znaczenia, jaka jest wielkość poszczególnych działek.
TEZA
1. Możliwość zagospodarowania terenu określa rada gminy. Projekt planu podlega wyłożeniu do wglądu, a każdy zainteresowany właściciel nieruchomości położonych w granicach planu ma prawo zgłosić do niego zarzuty. Żaden przepis prawa nie daje takim właścicielom uprawnienia do wyrażania zgody na inwestycję, która jest przewidziana w uchwalonym planie, i nie ma znaczenia, jaka jest wielkość poszczególnych działek.
2. Sformułowanie wymogów uzyskania dodatkowych opinii, potwierdzeń oraz nakładanie obowiązku wykonania operatu akustycznego w przepisach prawa miejscowego nie znajduje uzasadnienia w przepisach prawa.
STAN FAKTYCZNY
Wojewoda Wielkopolski wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na uchwałę Rady Miejskiej Gminy Kostrzyn w sprawie miejscowego planu zagospodarowaniu przestrzennego. WSA uznał skargę za zasadną, dlatego zakwestionowane przez wojewodę postanowienia uchwały uznał ze nieważne. Rada miejska naruszała bowiem przepisy prawa w sposób istotny.
Z UZASADNIENIA
Sąd stwierdził nieważność par. 21 ust. 2 pkt 4 zaskarżonej uchwały. W zapisie tym zawarto nakaz uzgadniania każdej formy zagospodarowania na terenie z właścicielem terenu, którego pozytywna opinia warunkuje możliwość realizacji danego przedsięwzięcia. Wymóg uzgadniania każdej formy zagospodarowania na terenie z właścicielem terenu i uzależnianie od niego możliwości realizacji danego przedsięwzięcia stanowi uciążliwość nieznajdującą uzasadnienia prawnego. Ustalenie takiego wymogu, stanowi więc wadę i to na tyle istotną, że istnieją podstawy do stwierdzenia nieważności tego zapisu uchwały. W ocenie sądu stwierdzone uchybienie stanowi naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego.
Rozpoznając tę sprawę sąd stwierdził również nieważność par. 25 zaskarżonej uchwały. W zapisie tym ustalono, że dopuszcza się tymczasowe zagospodarowanie obszaru, dla którego wydano prawomocną decyzję o pozwoleniu na budowę przed wejściem w życie zapisów zaskarżonej uchwały. Możliwe to jest jednak przez czas nie dłuższy niż określony w pozwoleniu na budowę, a jeżeli takiego określenia brak, na czas nie dłuższy niż 24 miesiące. Zapis powyższy stanowi przekroczenie kompetencji planistycznych i narusza zasadę trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych, stanowiącą gwarancję pewności i stabilności obrotu prawnego. Uchylenie i zmiana tych decyzji może nastąpić bowiem tylko w przypadkach przewidzianych i ściśle określonych przez przepisy prawa.
Wskazać należy, iż zgodnie z art. 37 prawa budowlanego decyzja o pozwoleniu na budowę wygasa, jeżeli budowa nie została rozpoczęta przed upływem trzech lat od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna lub budowa została przerwana na czas dłuższy niż trzy lata. Z woli ustawodawcy do 23 sierpnia 2008 r. okres ten wynosił dwa lata. Żaden przepis nie daje natomiast radzie gminy kompetencji do ograniczania ważności decyzji w sprawie pozwolenia na budowę.
Ponadto zdaniem sądu zapisy uchwały dotyczące wymogów uzyskania dodatkowych opinii, potwierdzeń oraz nakładanie obowiązku wykonania operatu akustycznego w przepisach prawa miejscowego nie znajduje uzasadnienia w przepisach prawa. Zapisy te wykraczają poza zakres władztwa planistycznego, jednocześnie wkraczając w kompetencje organów administracji architektoniczno-budowlanej.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 6 stycznia 2009 r., II SA/Po 910/08, Dz.Urz. woj. wielopolskiego 2009/86/1236