Zakaz kontynuowania działań stanowiących naruszenie prawa do znaku towarowego orzeczony przez sąd krajowy działający jako sąd w sprawach wspólnotowych znaków towarowych rozciąga się, co do zasady, na cały obszar Unii, orzekł Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 12 kwietnia 2011 roku.
Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1) ustanawia wspólnotowy system znaków towarowych przyznający przedsiębiorstwom prawo do uzyskania wspólnotowych znaków towarowych cieszących się jednolitą ochroną i wywołujących jednakowe skutki na całym obszarze Unii.
Trybunał orzekł, iż rozporządzenie należy interpretować w ten sposób, że zakaz orzeczony przez sąd krajowy działający jako sąd w sprawach wspólnotowych znaków towarowych rozciąga się co do zasady na cały obszar Unii.
Trybunał zauważył bowiem, że terytorialny zakres zakazu orzeczonego przez sąd w sprawach wspólnotowych znaków towarowych jest wyznaczony przez dwa elementy, jeden dotyczący właściwości terytorialnej tego sądu i drugi – przysługującego właścicielowi wspólnotowego znaku towarowego prawa wyłącznego.
Wspólnotowy znak towarowy ma jednolity charakter, który ma na celu zapewnienie – na całym obszarze Unii – jednolitej ochrony przed naruszeniami praw do wspólnotowych znaków towarowych. W celu zapewnienia tej jednolitej ochrony zakaz kontynuowania działań stanowiących naruszenie lub stwarzających groźbę naruszenia orzeczony przez sąd w sprawach wspólnotowych znaków towarowych musi, co do zasady, rozciągać się na cały obszar Unii.
Terytorialny zakres obowiązywania zakazu może niemniej jednak w niektórych wypadkach zostać ograniczony. Prawo wyłączne zostało bowiem przyznane właścicielowi znaku towarowego, aby ten mógł się upewnić, że jego znak będzie w stanie pełnić właściwe mu funkcje . W rezultacie wykonywanie tego prawa powinno być zastrzeżone dla przypadków, w których używanie danego oznaczenia przez osobę trzecią wpływa lub może negatywnie wpływać na pełnione przez znak funkcje.
A zatem, jeżeli sąd w sprawach wspólnotowych znaków towarowych stwierdzi, że działania stanowiące naruszenie lub stwarzające groźbę naruszenia prawa do wspólnotowego znaku towarowego ograniczają się do jednego tylko państwa członkowskiego lub do określonej części terytorium Unii – z tego choćby względu, że wnoszący o wydanie zakazu ograniczył terytorialny zakres swego powództwa lub że pozwany dostarczył dowód, iż używanie danego oznaczenia nie wpływa i nie może negatywnie wpływać na funkcje pełnione przez znak, na przykład ze względów językowych – to taki sąd powinien ograniczyć terytorialny zakres orzeczonego przez siebie zakazu.
W drugiej kolejności środek przymusu orzeczony przez sąd w sprawach wspólnotowych znaków towarowych na podstawie własnego prawa krajowego wywołuje skutki także w państwach członkowskich innych niż państwo, w którym sąd ten ma siedzibę.
Trybunał przypomniał, że środki przymusu takie jak okresowa kara pieniężne orzeczone przez sąd w sprawach wspólnotowych znaków towarowych na podstawie własnego prawa krajowego mają na celu zapewnienie przestrzegania wydanego przez ten sąd zakazu kontynuowania działań stanowiących naruszenie lub stwarzających groźbę naruszenia. Co więcej, środki te mogą być skuteczne tylko wtedy, gdy wywołują skutki na tym samym terytorium co orzeczenie sądowe.
Tak więc aby zapewnić przestrzeganie zakazu, w przypadku wystąpienia do sądu państwa członkowskiego, w którym zakaz został pogwałcony, ów sąd musi uznać i opatrzyć klauzulą.
PS/źródło:curia.pl
Zobacz także: