Zgodnie z art. 78 ust. 4 ustawy – Prawo o ruchu drogowym właściciel lub posiadacz pojazdu, na żądanie uprawnionego organu jest obowiązany wskazać, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Realizacja tego obowiązku ma ułatwić ustalenie kierującego pojazdem w wypadku gdy doszło do popełnienia przestępstwa lub wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Uzyskiwanie w tym trybie informacji powinno być zagwarantowane przymusem państwowym; osobę zobowiązaną do udzielenia tej informacji powinna spotkać określona represja w razie niewywiązania się z tego obowiązku. Naruszenie tego obowiązku jest sankcjonowane przez art. 96 par. 3 kodeksu wykroczeń, który został wprowadzony przez art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy – Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw. Przepis ten stanowi, że karze grzywny podlega osoba, która wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Do tej zmiany kodeksu wykroczeń doprowadził brak jednolitości poglądów co do tego, w jaki sposób należy sankcjonować niewywiązanie się z obowiązku wskazania osoby, której powierzono pojazd do kierowania lub używania. Zarysowały się dwa przeciwstawne poglądy. Artykuł 96 par. 3 k.w. kładzie kres sporom, z jakiego przepisu kwalifikować niewskazanie na żądanie organu osoby, której został powierzony pojazd do kierowania.