Pierwszy prezes Sądu Najwyższego zwrócił się do Izby Cywilnej SN z następującym pytaniem prawnym: czy umowa przeniesienia własności rzeczy, wierzytelności lub innego prawa zawarta w celu zabezpieczenia wierzytelności, o której mowa w art. 84 ust. 2 ustawy z 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe i naprawcze (t.j. Dz.U. z 2009 r. nr 175, poz. 1361 ze zm.), jest skuteczna wobec masy upadłości, jeżeli uzyskała datę pewną w sposób określony w art. 81 par. 2 i 3 kodeksu cywilnego.
W uzasadnieniu przypomniano m.in., że art. 84 ust. 2 prawa upadłościowego i naprawczego mówi, iż umowa przeniesienia własności rzeczy, wierzytelności lub innego prawa zawarta w celu zabezpieczenia wierzytelności jest skuteczna wobec masy upadłości, jeżeli została zawarta w formie pisemnej z datą pewną. Z kolei z art. 81 par. 2 i 3 k.c. wynika, że czynność prawna ma datę pewną także wtedy, gdy stwierdza się dokonanie czynności w jakimkolwiek dokumencie urzędowym – od daty dokumentu; w razie umieszczenia na obejmującym czynność dokumencie jakiejkolwiek wzmianki przez organ państwowy, jednostki samorządu terytorialnego lub notariusza – od daty wzmianki. W razie zaś śmierci jednej z osób podpisanych na dokumencie datę złożenia przez tę osobę podpisu uważa się za pewną od daty jej śmierci.
W odpowiedzi SN w składzie 7 sędziów podjął 28 października 2011 r. uchwałę. Orzekł, że taka umowa przeniesienia własności rzeczy, wierzytelności lub innego prawa jest skuteczna wobec masy upadłości także wtedy, gdy uzyskała datę pewną w sposób określony w art. 81 par. 2 i 3 k.c.
Uchwała Sądu Najwyższego, sygn. akt III CZP 33/11.