Przyjęty właśnie zbiór dobrych praktyk ma szansę poprawić komunikację sędziów z mediami, a w konsekwencji zaowocować wyższym zaufaniem obywateli do wymiaru sprawiedliwości.
Około rok temu, w czerwcu 2014 r., przewodniczący Krajowej Rady Sądownictwa i minister sprawiedliwości powołali wspólny Zespół ds. Standardów Komunikacji w Sądach, w skład którego weszli członkowie KRS i przedstawiciele Departamentu Strategii i Funduszy Europejskich MS. Zajmuje się on analizą, badaniami oraz wypracowaniem propozycji zmian i ulepszeń w relacjach sądy – media. Jeden z wątków pracy zespołu doczekał się swego finału. 19 czerwca 2015 r. Krajowa Rada Sądownictwa uchwaliła wypracowany w ramach prac zespołu dokument – „Komunikacja i wizerunek sądów. Zbiór dobrych praktyk dla sądów powszechnych”. Jest on adresowany głównie do prezesów sądów, rzeczników prasowych sądów oraz sędziów. Powinien być jednak także punktem odniesienia dla oczekiwań mediów, przedstawicieli organizacji społecznych zajmujących się sądownictwem czy zainteresowanych obywateli.
Wprowadzanie dobrych praktyk zaprezentowanych w zbiorze ma pomóc w wypełnianiu przez media swojej roli wobec obywateli w odniesieniu do działalności sądów – roli informacyjnej, edukacyjnej i kontrolnej (więcej o tym pisałem w felietonie „Między PR a informacją i edukacją”, Prawnik z 3 kwietnia 2015 r.). Ma służyć usprawnieniu w zdobywaniu informacji, rzetelnemu przekazowi, promocji otwarcia sądów na media, ale i środowiska lokalne.
Zbiór niczego nie narzuca, stąd jako jego autorzy odeszliśmy od zaleceń, standardów na rzecz dobrych praktyk, które mają pokazywać pozytywne wzorce i w sposób miękki skłaniać do przeanalizowania problematyki komunikacji z mediami na poziomie apelacji i okręgów sądowych. Ma być źródłem inspiracji, wykorzystywanym w zależności od potrzeb i możliwości w poszczególnych okręgach sądowych. W pracach nad zbiorem pomogły badania ankietowe przeprowadzone wśród sędziów – rzeczników prasowych, spotkania i dyskusje z prezesami sądów, badania ankietowe dziennikarzy i wreszcie szerokie konsultacje projektu dokumentu. Jest więc to także efekt pracy obu środowisk – sędziowskiego i dziennikarskiego, bazujący również w części na rozwiązaniach istniejących już w Polsce, ale tylko w niektórych okręgach.
Innym, ważnym źródłem inspiracji dla prac zespołu był dorobek Europejskiej Sieci Rad Sądownictwa (ENCJ) podsumowany m.in. w raporcie Justice, Society and Media (Wymiar sprawiedliwości, społeczeństwo i media, ENCJ, 2012). ENCJ zaleca m.in., by w poszczególnych krajach opracować wytyczne (guidelines) dotyczące relacji sądy – media. Trzeba przyznać, że w związku z licznymi komentarzami i uwagami zbiór podlegał licznym zmianom, miał wiele wersji (często znacznie bardziej obszernych i szczegółowych), ucierał się w dyskusji, czasem sporach. Przyjrzyjmy się, jakich głównych zagadnień dotyczy jego finalna wersja, podzielona na pięć części.
Cały felieton czytaj w eDGP.