Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 32 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (FUS)jest zgodny z art. 2 i art. 32 Konstytucji.
Ustawodawca wprowadzając kwestionowany przepis nie zawarł przepisów przejściowych, tym samym wprowadzona modyfikacja może mieć zastosowanie tylko wobec osób, które nabyły prawo do wcześniejszej emerytury dopiero po wejściu w życie nowelizacji.
W takiej sytuacji nie można mówić o naruszeniu praw nabytych ponieważ kwestionowany przepis nie ma zastosowania wobec osób, które przed jego wejściem w życie nabyły prawo do wcześniejszej emerytury na warunkach art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W przypadku tych osób organ rentowy wydał już decyzję potwierdzającą nabycie tego prawa na starych zasadach, a żaden przepis ustawy nowelizującej nie upoważnia do zmiany tych decyzji.
Natomiast przyjęty w nowej zasadzie zakaz zaliczania do okresu zatrudnienia okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa jest wyrazem skorzystania przez ustawodawcę ze swobody w regulowaniu stosunków prawnych. Tym samym nie można mówić o działaniu prawa wstecz, ani o naruszeniu praw słusznie nabytych.
Nie można też stwierdzić naruszenia konstytucyjnej zasady równości i związanej z nią zasady sprawiedliwości społecznej, ponieważ po wejściu w życie nowelizacji wszyscy nabywający prawo do wcześniejszej emerytury na warunkach art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS zostali objęci jednolitą regułą.
Rozprawie przewodniczył wiceprezes TK Janusz Niemcewicz, a sprawozdawcą był prezes TK Bohdan Zdziennicki.
K33/06