Jakie zasady przedawnienia stosować w przypadku międzynarodowej sprzedaży towarów?
Z punktu widzenia stron kontraktu handlowego istotne są zasady przedawnienia roszczeń. Do transakcji międzynarodowych sprzedaży towarów ma często zastosowanie konwencja Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów z 11 kwietnia 1980 r. (konwencja wiedeńska). Jeśli strony nie wyłączą umownie zastosowania przepisów konwencji, jej regulacje będą wiążące dla stosunku prawnego.
Konwencja wiedeńska nie zawiera jednak regulacji dotyczących przedawnienia roszczeń. Zasady związane z przedawnieniem należy zatem ustalić według reguł prawa wybranego przez strony transakcji, a jeśli strony nie dokonały takiego wyboru – według reguł kolizyjnych zgodnie z prawem prywatnym międzynarodowym.
W wielu przypadkach znajdzie zastosowanie konwencja o przedawnieniu w międzynarodowej sprzedaży towarów sporządzona w Nowym Jorku 14 czerwca 1974 r. (konwencja nowojorska).
Przewiduje ona 4-letni termin przedawnienia. Konwencja nowojorska ma zastosowanie jednak tylko między krajami, które są jej stronami, w tym Polski. Jeśli konwencja nowojorska nie znajdzie zastosowania, jak np. w stosunkach handlowych z partnerami z Niemiec, gdy sprzedaż następuje do Polski, to należy uwzględnić normy kolizyjne zgodnie z prywatnym prawem międzynarodowym.
W przypadku międzynarodowych transakcji handlowych umowa najczęściej podlega prawu państwa, w którym siedzibę ma sprzedawca. Przepisy prawa różnych państw w sposób rozmaity regulują kwestie przedawnienia roszczeń.
Przykładowo można wskazać na regulacje prawa niemieckiego, według których okres przedawnienia dla roszczeń z umowy sprzedaży wynosi trzy lata. Roszczenia z tytułu rękojmi przedawniają się z upływem dwóch lat. Warto jednak wskazać, że roszczenia w prawie niemieckim przedawniają się zawsze na koniec roku. Wynika to z tego, że zgodnie z niemieckim kodeksem cywilnym (Bürgerliches Gesetzbuch) okres przedawnienia rozpoczyna się z końcem roku, w którym powstało roszczenie.