TEZA: Zapisy ewidencji gruntów i budynków nie mogą mieć rozstrzygającego znaczenia przy ustalaniu uprawnień strony do sfinansowania kosztów odnowienia spalonego drzewostanu z budżetu państwa.
STAN FAKTYCZNY
Dzierżawca gospodarstwa rolnego zwrócił się do starosty o przyznanie środków na odnowienie zalesienia spalonego młodnika. Starosta, powołując art. 12 ust. 2 pkt 2 ustawy o lasach (Dz.U. z 2005r., nr 45, poz. 435 z późn. zm.), odmówił przyznania wnioskowanych środków. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia organ wskazał, że spalona uprawa nie jest lasem, gdyż zgodnie z wypisem z rejestru gruntów przedmiotową nieruchomość stanowią grunty orne. Decyzja starosty została uchylona przez samorządowe kolegium odwoławcze, które stwierdziło, że przed wydaniem decyzji merytorycznej organ I instancji powinien uzyskać opinię nadleśniczego. Kontynuując postępowanie, starosta uzyskał pozytywną opinię nadleśniczego i ponownie odmówił przyznania wnioskowanych środków. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia opisał czynności podejmowane w toku postępowania oraz powołał się stanowisko wojewody, który także stwierdził, że odnowienie młodnika nie może być sfinansowane z budżetu państwa. Dzierżawca nie zgodził się z taką interpretacją i złożył skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego.
Z UZASADNIENIA
Organ wydający decyzję w sprawie powinien analizować ją z uwzględnieniem art. 3 ustawy o lasach, który zawiera własną definicję lasu. Jest nim grunt o zwartej powierzchni co najmniej 0,10 ha, pokryty roślinnością leśną (uprawami leśnymi) – drzewami i krzewami oraz runem leśnym, lub przejściowo jej pozbawiony, który jest przeznaczony do produkcji leśnej lub stanowi rezerwat przyrody lub wchodzi w skład parku narodowego albo jest wpisany do rejestru zabytków.
Lasem jest także grunt związany z gospodarką leśną, zajęty pod wykorzystywane dla potrzeb gospodarki leśnej: budynki i budowle, urządzenia melioracji wodnych, linie podziału przestrzennego lasu, drogi leśne, tereny pod liniami energetycznymi, szkółki leśne, miejsca składowania drewna, a także wykorzystywany na parkingi leśne i urządzenia turystyczne.
W ocenie WSA wskazana definicja powinna mieć zastosowanie do wszystkich instrumentów uregulowanych w ustawie o lasach. Ustawa nie zawiera bowiem odesłania do stosowania w tym zakresie zapisów zawartych w ewidencji gruntów i budynków. Zapisy tej ewidencji nie mogą więc mieć rozstrzygającego znaczenia przy ustalaniu uprawnień strony do sfinansowania kosztów odnowienia spalonego drzewostanu z budżetu państwa na podstawie art. 12 ustawy o lasach. Organ powinien zatem ustalić, czy nieruchomość objęta wnioskiem spełnia przesłanki do uznania jej za las i w konsekwencji rozpoznać wniosek o przyznanie środków na odnowienie zalesienia spalonego młodnika.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z 31 sierpnia 2010 r., sygn. akt II SA/Ol 534/10