Wysokość kary z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego nie zależy od powierzchni objętej nielegalnym użytkowaniem ani od określenia stosunku tej powierzchni do całej powierzchni obiektu budowlanego.
STAN FAKTYCZNY
Piotr B. prowadził na podstawie pozwolenia roboty budowlane dotyczące kompleksu szklarniowego. Chociaż roboty te nie został zakończone, przystąpił on do jego użytkowania. Powiatowy inspektor nadzoru budowlanego postanowieniem wymierzył inwestorowi karę z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego – kompleksu szklarniowego. W uzasadnieniu stwierdził, że inwestor, przystępując do użytkowania obiektu, naruszył art. 54 prawa budowlanego, bowiem przed przystąpieniem do jego używania był zobowiązany przepisami prawa i treścią decyzji o pozwoleniu na budowę do zawiadomienia organu nadzoru budowlanego o zakończeniu budowy. Organ wyjaśnił, iż w decyzji o pozwoleniu na budowę obiekt został zaliczony do kategorii VIII – inne budowle – dla której współczynnik kategorii obiektu wynosi 5,0, a współczynnik jego wielkości 1,0. Z postanowieniem o nałożeniu kary z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu nie zgodził się inwestor, który domagał się uchylenia kary.
Wielkopolski inspektor nadzoru budowlanego utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. W skardze do sądu Piotr B. wskazał, że jego inwestycję należy zaliczyć do II kategorii obiektów, to jest do budynków służących gospodarce rolnej, dla których współczynnik kategorii obiektu wynosi 2, co spowoduje zmniejszenie wysokości kary. WSA oddalił złożoną skargę.
Z UZASADNIENIA
Wysokość nałożonej na skarżącego kary została obliczona zgodnie z wzorem określonym w art. 59f ust. 1 prawa budowlanego. Przyjęta dla obliczenia wysokości kary kategoria obiektu, która determinowała zastosowanie współczynnika kategorii obiektu, jest prawidłowa. Organ I instancji zastosował współczynnik przewidziany dla obiektów budowlanych kategorii VIII – inne budowle – dla której współczynnik kategorii obiektu wynosi 5,0, a współczynnik wielkości obiektu wynosi dla takich obiektów 1,0 bez względu na jego wielkość. Twierdzenie skarżącego, iż przedmiotowe szklarnie należy zakwalifikować do kategorii II załącznika do ustawy – Prawo budowlane, jest nietrafne. Definicja obiektu budowlanego została skonstruowana przy użyciu definicji budynku, budowli i obiektu małej architektury. Zgodnie z art. 3 pkt 1 omawianej ustawy, jeżeli w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym, rozumie się przez to budynek wraz z instalacjami i urządzeniami (lit. a), budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami (lit. b) oraz obiekt małej architektury (lit. c). Zakres pojęcia obiektu budowlanego można też wyprowadzić w sposób pośredni z art. 29 ust. 1 prawa budowlanego. Pojęcie budowli należy odczytywać łącznie z pojęciem wymienionym w art. 3 pkt 1 lit. b) powołanej ustawy. Wynika z niego, jak już wyżej wskazano, że jeżeli w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym, to należy przez to rozumieć budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami. Z definicji legalnej zawartej w art. 3 pkt 1b i pkt 3 prawa budowlanego wynika, że szklarnie należało zakwalifikować do rzędu obiektów budowlanych będących budowlami.
Wyrok WSA w Poznaniu z 9 września 2009 r., II SA/Po 516/09, Legalis