Dzisiaj nie jest w Polsce sztuką wykryć aferę, sztuką jest wyegzekwować odpowiedzialność prawną. Tej sztuki nie udało się także dokonać wobec prezesów spółdzielni mieszkaniowych, którzy – jak się okazuje – rządzą spółdzielniami przy pomocy nielegalnych grup członkowskich. I nawet wcale się z tym nie kryją. Tak wielkie panuje wśród nich przekonanie o własnej bezkarności. Za nic mają wyroki sądów powszechnych i Trybunału Konstytucyjnego, niestraszne też są im ostrzeżenia i interpretacje wydawane przez Ministerstwo Infrastruktury. Dla nich prawo to jedna wielka zawalidroga, którą trzeba obejść albo w lewo, albo w prawo. Reagują alergicznie na zwoływanie walnych zgromadzeń, czyli takiego spółdzielczego parlamentu, takiego obywatelskiego polis. A to one przecież decydują o podziale nadwyżki bilansowej, o zbyciu nieruchomości, o podziale lub połączeniu spółdzielni, jednym słowem mogą naruszyć dotychczasowy porządek rzeczy. Dla prezesów o wiele bardziej poręczne, a zapewne i bezpieczniejsze są zgromadzenia przedstawicieli, czyli ciała kadłubowe, o wiele bardziej kameralne. Są jakby specjalnie stworzone dla starych, sprawdzonych działaczy. Jest tylko jeden mały problem z tymi zgromadzeniami przedstawicieli – od dwóch lat ich zwoływanie jest nielegalne.