Wyleasingować można tylko rzeczy zarówno ruchome, jak i nieruchomości, a nawet tzw. rzeczy złożone. Oprócz tego można wyleasingować zbiór rzeczy, np. wyodrębnioną część rurociągu.
W umowie, której przedmiotem będą rzeczy ruchome, np.: samochody, naczepy, przyczepy, komputery, meble i inne urządzenia biurowe, należy je oznaczyć w sposób zindywidualizowany, mogą to być przykładowo numery identyfikacyjne. Zawsze jako rzeczy oznaczone indywidualnie traktowane są nieruchomości.
Natomiast nie można wyleasingować praw. Dlatego przedmiotem leasingu nie mogą być majątkowe prawa autorskie, papiery wartościowe, udziały w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, a także takie zespoły rzeczy i praw, jak na przykład gospodarstwo rolne.
Odnośnie do możliwości wyleasingowania przedsiębiorstwa wśród prawników opinie są podzielone. Tylko niektórzy dopuszczają taką możliwość, ale na podstawie ustawy z 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (t.j. Dz.U. z 2002 r. nr 171, poz. 1397 z późn. zm.).

Odpłatna i wzajemna

Umowa leasingu jest odpłatna i wzajemna, a jej stronami są finansujący i korzystający. Finansującym jest przedsiębiorca, który zajmuje się wyleasingowywaniem rzeczy w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa. Oprócz działalności leasingowej w zakresie swojego przedsiębiorstwa może prowadzić inną działalność, pod warunkiem że wyleasingowywaniem nie będzie zajmował się sporadycznie lub okazjonalnie. Natomiast korzystającym może być każdy podmiot, który ma zdolność prawną.
Przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa nabyć rzecz od określonego zbywcy i oddać ją korzystającemu na czas oznaczony. Nabywa tę rzecz na warunkach określonych w umowie ze zbywcą. Zdarza się też, że finansujący zawiera także z bankiem umowę kredytową, aby sfinansować transakcję leasingową. Natomiast finansujący nie ma obowiązku zawiadomić zbywcy o tym, że nabyta od niego rzecz zostanie wyleasingowana.
W czasie trwania umowy zawartej między finansującym a korzystającym, korzystający tylko używa rzecz albo używa ją i pobiera z niej pożytki, a w zamian płaci finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne. Powinno być ono równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.



Czas i wynagrodzenie

Umowę leasingu zawiera się na czas oznaczony. Dlatego można w niej wskazać datę, w której dojdzie do jej zakończenia, albo określić czas trwania, np. w miesiącach lub latach. Oznaczenie czasu trwania umowy jest istotne, ponieważ ma wpływ na określenie liczby i wysokości rat oraz wysokości wynagrodzenia, które musi uiścić korzystający.
Wynagrodzenie pieniężne zapłacone w ratach przez korzystającego powinno odpowiadać co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego. W sumie wynagrodzenie to nie może być niższe od wartości przedmiotu leasingu, więc finansujący otrzyma w ten sposób przynajmniej zwrot kosztu nabycia rzeczy, którą następnie wyleasingował.
Jednak w praktyce najczęściej opłata tę wartość przewyższa, ponieważ obejmuje również zysk finansującego, a także zwrot oprocentowania pobranego kredytu.

Umowa na piśmie

Aby wyleasingować samochód, meble i urządzenia biurowe lub inne rzeczy ruchome, należy zawrzeć umowę leasingu na piśmie, pod rygorem nieważności. Zawarta ustnie nie będzie ważna. Zamiast na piśmie umowę można zawrzeć też w formie aktu notarialnego. Forma ta wymagana jest, gdy przedmiotem jej będzie nieruchomość, a do umowy zostanie wprowadzona umowa dotycząca prawa pierwokupu.
Korzystający musi płacić raty leasingowe w terminach wskazanych w umowie. Najczęściej tam strony ustaliły też miejsce płatności rat.
Gdyby w czasie trwania umowy finansujący zbył wyleasingowaną rzecz, wówczas nabywca wstępuje w jego miejsce w stosunek leasingu. O tym musi zostać zawiadomiony niezwłocznie korzystający z leasingowanej rzeczy.
Podstawa prawna
Art. 7091–70918 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. nr 16, poz. 93 z późn. zm.).