Jakie zasady wyrokowania obowiązują w postępowaniu grupowym?
Ustawa o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym wprowadza w pewnym zakresie odmienne reguły wyrokowania niż w zwykłym postępowaniu cywilnym.
Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy w sentencji wyroku wydanego w postępowaniu grupowym wymienia się wszystkich członków grupy lub podgrupy. Jest to niezbędne dla precyzyjnego wyznaczenia podmiotowych granic powagi rzeczy osądzonej.
W rozpatrywanych w postępowaniu grupowym sprawach o świadczenia pieniężne w wyroku zasądzającym należy ponadto wskazać, jaka kwota przypada każdemu członkowi grupy lub podgrupy (art. 21 ust. 2 ustawy). Na gruncie polskiego prawa wykluczone jest zatem zasądzenie globalnej kwoty do podziału między członków grupy, co jest rozwiązaniem spotykanym w innych jurysdykcjach.
Art. 21 ust. 3 ustawy statuuje zasadę rozszerzonej prawomocności wyroku wydanego w postępowaniu grupowym. Prawomocny wyrok ma bowiem skutek wobec wszystkich członków grupy, pomimo iż stroną powodową jest wyłącznie reprezentant grupy. Należy podkreślić, że prawomocny wyrok w postępowaniu grupowym wiąże wszystkich członków grupy.
Ustawa nie wyjaśnia, czy sąd może orzec odmiennie w stosunku do różnych członków grupy. Osobiście skłaniam się ku poglądowi, że rozstrzygnięcie powinno być jednolite, zaś sąd winien czuwać nad tym, by skład grupy, także na etapie bezpośrednio poprzedzającym wyrokowanie, pozwalał na dokonanie takiego jednolitego rozstrzygnięcia. W innym razie sąd musiałby rozpatrywać każde roszczenie z osobna, co może kolidować z celem postępowania grupowego.
Specyficzną dla postępowania grupowego formułą wyrokowania jest wyrok prejudycjalny, ustalający odpowiedzialność pozwanego wobec grupy na podstawie art. 2 ust. 3 ustawy. Zachodzi tu pewne podobieństwo do instytucji wyroku wstępnego, z tą różnicą, że wyrok prejudycjalny definitywnie kończy postępowanie grupowe, a dochodzenie roszczeń na jego podstawie wymaga wytoczenia odrębnych indywidualnych powództw.