Zasady zagospodarowania przestrzennego mogą być określane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w razie jego braku w drodze decyzji – przypomniał Naczelny Sąd Administracyjny, oddalając skargę kasacyjną Rady Miasta Wronki od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 17 lutego 2011 r.
Sprawa miała związek z uchwałą Rady Wronek z 30 czerwca 2010 r. dotyczącą studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Uzależniła ona lokalizację elektrowni wiatrowych wyłącznie od sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania. Ponadto wskazała, że takie inwestycje nie mogą być sytuowane bliżej niż 800 m od zabudowy mieszkaniowej.
Uchwała ta została zaskarżona do WSA w Poznaniu. Sąd uznał, że przepis uchwały dotyczący lokalizacji elektrowni wiatrowych wyłącznie drogą planu w sposób bezpośredni naruszył interes prawny przedsiębiorcy – właściciela terenu, na którym miała powstać taka inwestycja. Wskazał przy tym na art. 50 ust. 1 i art. 59 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2003 r., nr 80, poz. 717 z późn. zm.). Zgodnie z tymi regulacjami właściciel nieruchomości ma zagwarantowane, że w razie braku planu miejscowego możliwość realizacji określonej zabudowy będzie rozstrzygana w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzji o warunkach zabudowy – w zależności od rodzaju inwestycji. Sąd uznał więc, że uchwała rady Wronek naruszyła przepisy chroniące interesy właściciela nieruchomości. WSA uchylił także decyzję mówiącą o tym, że elektrownie wiatrowe nie mogą stać bliżej zabudowań niż 800 m.
Gmina złożyła kasację do NSA. Ten oddalił skargę kasacyjną i podtrzymał stanowisko WSA w zakresie ograniczenia możliwości lokalizacji elektrowni wiatrowej wyłącznie na podstawie miejscowego planu. W kwestii minimalnej odległości takich inwestycji od zabudowań mieszkalnych NSA skierował sprawę do ponownego rozpoznania, gdyż uzasadnienie WSA nie było do końca zrozumiałe. NSA wskazał, że sąd niższej instancji nie odniósł się do innych przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz do rozporządzenia ministra infrastruktury z 28 kwietnia 2004 r. w sprawie zakresu projektu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. nr 118, poz. 1233).
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 sierpnia 2011 r., sygn. akt. II OSK 1004/11.