Uznanie niewłaściwe długu jest aktem wiedzy dłużnika, z którego wynika, że obowiązek istnieje i dłużnik nie zamierza się uchylić od jego wypełnienia.
Skarb Państwa wnosił o zasądzenie od PKO BP zwrotu pożytków z tytułu korzystania z nieruchomości. Strona pozwana wnosiła o oddalenie powództwa, podnosząc, że zgodnie z treścią art. 229 par. 1 k.c. roszczenie przedawniło się z upływem roku od dnia wydania rzeczy. Jednak zanim roszczenie się przedawniło, umocowani przedstawiciele banku potwierdzili roszczenie co do zasady. W celu określenia wartości utraconych przez Skarb Państwa pożytków został sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego operat, który stał się podstawą wniosku powoda o zawezwanie do zawarcia ugody przed Sądem Rejonowym w Białymstoku. Do zawarcia ugody nie doszło – według banku roszczenie w międzyczasie się przedawniło.
Sąd Apelacyjny w Białymstoku nie przychylił się jednak do stanowiska banku. Do przerwania biegu przedawnienia wystarczy bowiem uznanie niewłaściwe długu. Ten rodzaj uznania długu różni się istotnie od uznania właściwego, które ma charakter czynności prawnej związanej ze złożeniem oświadczenia woli zmierzającego do wywołania skutków prawnych.
Uznanie niewłaściwe długu jest aktem wiedzy dłużnika – deklaratywnym stwierdzeniem, że taki obowiązek istnieje i że dłużnik nie zamierza się uchylić od jego wypełnienia. Skutkiem niewłaściwego uznania długu, które miało miejsce w rozstrzyganej sprawie, jest przerwanie biegu przedawnienia (art. 123 par. 1 pkt 2 k.p.c.). Skutek ten nie jest uzależniony od uznania długu w określonej wysokości. Przy uznaniu niewłaściwym wystarcza, aby dłużnik uznał dług co do zasady.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku, sygn. akt I ACa 331/09