Podstawą skargi kasacyjnej może być brak w uzasadnieniu sądu I instancji stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Naczelny Sąd Administracyjny podjął kolejną uchwałę dotyczącą zakresu zaskarżania orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych. Siedmioosobowy skład orzekający uznał, że art. 141 par. 4 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną, gdy orzeczenie WSA nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Jak podkreślił prezes Izby Finansowej NSA Marek Zirk-Sadowski, sąd kasacyjny ani skarżący nie mogą się domyślać, jaki stan faktyczny stał się podstawą danego rozstrzygnięcia. Zgodnie z art. 141 par. 4 ustawy uzasadnienie wyroku powinno zawierać m.in. zwięzłe przedstawienie stanu sprawy. Jest to omówienie przebiegu postępowania, którego osobnym wyodrębnionym elementem jest stan faktyczny. W ocenie NSA uzasadnienie nie spełnia tego wymogu, jeśli nie odzwierciedla rzeczywistego przebiegu zdarzeń lub opis ten jest niekompletny czy lakoniczny. Takie uzasadnienie pozbawia lub znacznie utrudnia stronom możliwość zaskarżenia takiego wyroku, a NSA ma ograniczone możliwości oceny poprawności zaskarżonego orzeczenia.
Jednocześnie NSA podkreślił, że art. 141 par. 4 ustawy nie może być wykorzystywany jako samodzielna podstawa zaskarżenia, jeżeli skarżący nie zgadza się z samą oceną stanu faktycznego dokonaną przez sąd I instancji.
Uchwała ma charakter abstrakcyjny, tj. nie ma związku z konkretną sprawą, a o jej podjęcie wystąpił prezes NSA Janusz Trzciński, wskazując na rozbieżności w orzecznictwie.
Sygn. akt II FPS 8/09