SENTENCJA - Różnica w traktowaniu spowodowana wyłączeniem z zakresu zastosowania dyrektywy sektorów produkcji chemicznej i metalurgii metali nieżelaznych może być uznana za uzasadnioną. Sygn. akt C-127/07
Société Arcelor Atlantique et Lorraine i in. /minister ochrony środowiska Francji
Spółka Arcelor Atlantique et Lorraine i in. wniosły do Conseil d'État (Francja) skargę o stwierdzenie nieważności dekretu z 15 kwietnia 2004 r. dokonującego transpozycji dyrektywy o systemie handlu przydziałami emisji gazów. W uzasadnieniu skargi skarżące podniosły, między innymi, zarzut naruszenia konstytucyjnej zasady równego traktowania w zakresie, w jakim dyrektywa wprowadza różnicę traktowania pomiędzy instalacjami przemysłu metalurgicznego, które podlegają systemowi handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, a instalacjami przemysłu produkcji aluminium i tworzyw sztucznych. Jednak, emitując gazy cieplarniane, te działy nie podlegają systemowi handlu.
Oceniając, że sektory metalurgii, produkcji tworzyw sztucznych i aluminium znajdują się w podobnej sytuacji, Conseil d'État zwrócił się do Trybunału o ustalenie, czy wskutek odmiennego i nieuzasadnionego traktowania sytuacji podobnych prawodawca wspólnotowy naruszył zasadę równego traktowania.
Trybunał przypomniał, że zasada równego traktowania jako ogólna zasada prawa wspólnotowego wymaga, aby podobne sytuacje nie były interpretowane w sposób odmienny. A odmienne sytuacje nie były rozpatrywane jednakowo, chyba że takie traktowanie jest obiektywnie uzasadnione.
W celu oceny ważności dyrektywy pod kątem zasady równego traktowania, Trybunał zbadał w pierwszej kolejności, czy te różne rodzaje działalności przemysłowej znajdują się w podobnej sytuacji z punktu widzenia przedmiotu dyrektywy oraz jej celów, jak również zasad, na których opiera się polityka Wspólnoty w dziedzinie środowiska naturalnego.
Trybunał stwierdził, że różne źródła emisji gazów cieplarnianych pochodzące z działalności gospodarczej znajdują się, co do zasady, w podobnej sytuacji, zważywszy na fakt, że wszystkie emisje gazów cieplarnianych mogą przyczynić się do niebezpiecznych zakłóceń klimatycznych, i że każdy sektor gospodarki generujący tego rodzaju gazy może przyczynić się do funkcjonowania systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych.
Tym samym, sektory produkcji chemicznej i metalurgii metali nieżelaznych, do których należą, odpowiednio, sektor produkcji tworzyw sztucznych i sektor produkcji aluminium, oraz sektor metalurgiczny znajdują się w podobnej sytuacji, będąc traktowanymi w sposób odmienny.
Trybunał zbadał wreszcie, czy różnica traktowania pomiędzy sektorem metalurgii z jednej strony, a sektorami produkcji chemicznej i metalurgii metali nieżelaznych z drugiej strony, jest obiektywnie usprawiedliwiona.
Ponadto różnica pomiędzy poziomem emisji bezpośrednich sektora metalurgii metali nieżelaznych, który wynosił w 1990 roku 16,2 mln ton CO2, a poziomem emisji sektora metalurgicznego wynoszącym 174,8 milionów ton, jest do tego stopnia istotna, że odmienne traktowanie tych sektorów może być uznane za uzasadnione.
Wynika stąd, że wyłączenie sektorów produkcji chemicznej i metalurgii metali nieżelaznych z zakresu zastosowania dyrektywy w pierwszym etapie jej wdrażania może być uznane za uzasadnione.