Prowadzę handel obwoźny. Wystąpiłem do urzędu miasta o wydanie zezwolenia na zajęcie fragmentu pasa drogowego w celu sprzedaży kwiatów i zniczy od 15 października do 30 listopada br. Dostałem decyzję odmowną. W uzasadnieniu podano, że zezwolenie dostała inna osoba, bo wcześniej niż ja złożyła wniosek (w czerwcu). Uważam, że zostałem pokrzywdzony. Po pierwsze, od kilku lat dostawałem zezwolenia na to miejsce, po drugie, nie konsultowano ze mną tej decyzji, po trzecie, urzędnik sam doradził, żeby wniosek złożyć w sierpniu. Czy jest szansa na zmianę decyzji?
Nie. Postępowanie urzędu w opisanej sytuacji jest prawidłowe. Zgodnie z art. 40 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg wymaga zezwolenia zarządcy drogi, wydanego w drodze decyzji administracyjnej. W myśl ust. 2 tego przepisu zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy:
● prowadzenia robót w pasie drogowym;
● umieszczania w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego;
● umieszczania w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam;
● zajęcia pasa drogowego na prawach wyłączności w celach innych niż wymienione w pkt 1–3.
Jak podkreślił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w wyroku z 7 kwietnia 2016 r. (sygn. akt II SA 574/15): „Decyzja zarządcy drogi zezwalająca na zajęcie pasa drogowego jest wydawana w trybie art. 40 ust. 1 w związku z art. 39 ust. 1 i 3 ustawy. Ma ona charakter uznaniowy. Korzystanie z uznania administracyjnego oznacza, że organ ma prawo wyboru treści rozstrzygnięcia”. Nie ma przepisów gwarantujących podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą możliwość umieszczania tymczasowych stoisk handlowych w każdym miejscu, które uznają za odpowiednie, w tym także w pasie drogowym.
Stały petent bez monopolu
W kontekście podanego stanu faktycznego nawet kilkakrotne udzielenie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego w określonym czasie nie tworzy po stronie czytelnika żadnych praw nabytych, na które można się powołać przy występowaniu o kolejne zezwolenie. Takie stanowisko zajął WSA w Gdańsku w wyroku z 21 stycznia 2016 r. (sygn. akt III SA/Gd 870/15) na kanwie zbliżonego stanu faktycznego. Zatem prezydent miasta nie miał ani obowiązku, ani prawa konsultowania sposobu załatwienia wniosku złożonego przez czytelnika odnośnie do określonego fragmentu pasa drogowego.
Oznacza to w konsekwencji, że mimo udzielenia zezwolenia na ten sam fragment pasa drogowego w poprzednich latach, prezydent miasta wydając tym razem decyzję odmowną, nie naruszył prawa.
Podobne stanowisko zajął WSA w Łodzi w wyroku z 10 maja 2016 r. (sygn. akt III SA/Łd 219/16), akcentując, że: „Raz udzielone zezwolenie na zajęcie pasa drogowego w określonym czasie co do zasady nie tworzy po stronie zainteresowanego żadnych praw nabytych, na które można byłoby powoływać się przy składaniu wniosku o kolejne zezwolenie. Pozostawienie danego obiektu w pasie drogowym po wyekspirowaniu dotychczasowego zezwolenia (i bez uzyskania nowego zezwolenia) należałoby traktować jako samowolne”.
Pouczył, ale papieru nie ma
Czytelnik stawia też zarzut błędnego pouczenia przez pracownika urzędu. Należy podkreślić, że w postępowaniu administracyjnym obowiązuje ogólna zasada pisemności, ustanowiona w art. 14 par. 1 kodeksu postępowania administracyjnego. Zatem o załatwieniu sprawy administracyjnej przesądza uzewnętrznienie woli organu administracji publicznej w formie pisemnej (B. Adamiak, J. Borkowski, „Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz”, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2012, s. 83). Na tym tle przyjąć należy, że skoro czytelnik nie dysponował dokumentem, w którym wyrażona by była wola (np. stosowna decyzja) dotycząca terminu, w którym winien się on ubiegać o wydanie zezwolenia na zajęcie fragmentu pasa drogowego, nie mógł również zakładać, że wskazany przez urzędnika ogólny termin zapewni mu uzyskanie zezwolenia.
Podstawa prawna
Art. 40 ust. 1 i 2 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1440).
Art. 14 par. 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 23).
Dziennik Gazeta Prawna