Mieszkam w śródmieściu dużego miasta. Na co dzień mamy problemy z parkowaniem, a teraz, gdy trwa sezon kawiarnianych ogródków, jest jeszcze gorzej. Kończy się to kilkakrotnym objechaniem okolicy w poszukiwaniu miejsca. Również piesi mają mniej miejsca na chodnikach – narzeka pan Karol. – Kto wydaje zgodę na zajęcie chodnika i czy są jakieś stałe zasady – zastanawia się czytelnik.
Chcąc zająć chodnik oraz pas drogowy, trzeba wystąpić do zarządcy drogi i otrzymać jego zgodę w postaci decyzji administracyjnej. Zezwolenie na użytkowanie chodnika wiąże się z odprowadzaniem opłat. Ich wysokość to iloczyn liczby metrów kwadratowych zajętej powierzchni, stawki opłaty za zajęcie 1 metra kwadratowego oraz liczby „zajętych” dni. Jest ona ustalana uchwałą miasta lub gminy i przez nie pobierana jest opłata.
Za zajęcie chodnika lub fragmentu pasa drogowego bez decyzji nakładana jest opłata karna równa dziesięciokrotności opłaty należnej. Naliczana jest również za przekroczenie terminu zajęcia lub większej powierzchni określonych w zezwoleniu. Zajęciem chodnika (pasa drogowego) jest nie tylko rozstawienie drewnianego podestu pod ogródek, lecz także rozmieszczenie parasoli – i również za brak zgody na ich wystawienie nakładana jest kara.
Pozostawiony dla pieszych chodnik powinien mieć szerokość dostosowaną do natężenia ruchu. Według obowiązujących przepisów minimalny pas, jaki powinien pozostać do dyspozycji pieszych, wynosi 2 metry, a w uzasadnionych przypadkach – 1,5 metra. Mniejsza szerokość – do 1 lub 1,25 metra – możliwa jest wyłącznie w czasie przebudowy lub remontu drogi i jedynie wtedy, gdy chodnik przeznaczony jest tylko do ruchu pieszych.
Podczas starań o zalegalizowanie ogródka niezbędne jest, oprócz szczegółowego planu sytuacyjnego wraz z zatwierdzonym projektem organizacji ruchu oraz kilkoma innymi opiniami i zgodami, również złożenie projektu aranżacji ogródka (wizualizacja bądź fotografia z ubiegłego sezonu) głównego architekta miasta lub głównego plastyka.
Na starówkach lub zabytkowych ciągach ulic potrzebna jest także opinia konserwatora zabytków. Nie jest to zatem samowolne działanie restauratora.
Podstawa prawna
Art. 4, art. 40 ustawy z 12 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 460). Par. 44 rozporządzenia ministra transportu i gospodarki morskiej z 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 124).