Poręczyciel w umowie poręczenia zobowiązuje się wobec wierzyciela, że zapłaci mu jego wierzytelność, jeśli nie zrobi tego dłużnik. Czy w takiej umowie należy ustalić kwotowo górną granicę przyszłego długu, do jakiej będzie odpowiadał poręczyciel?
Agata Okorowska radca prawny z Kancelarii Prawnej Law-Taxes.pl we Wrocławiu / Dziennik Gazeta Prawna
AKADEMIA PRAWA GOSPODARCZEGO 1615
Umowa poręczenia powinna określać co najmniej zobowiązanie, które jest poręczane, a także osobę dłużnika. Strony umowy mogą natomiast swobodnie kształtować reguły odpowiedzialności poręczyciela. Co do zasady, poręczyciel odpowiada jak współdłużnik solidarny. Co istotne, obok długu głównego odpowiada też za świadczenia uboczne, czyli odsetki, kary umowne, koszty dochodzenia roszczenia itd. Zobowiązanie poręczyciela nie powinno wykraczać poza zakres zobowiązania dłużnika głównego. Może natomiast zostać ograniczone. Należy pamiętać, że czynność prawna między dłużnikiem a wierzycielem, dokonana po udzieleniu poręczenia, nie może doprowadzić do zwiększenia zobowiązania poręczyciela.
Przedmiotem poręczenia może być zasadniczo każde zobowiązanie – również takie, które powstanie w przyszłości (dług przyszły). Warunkiem skuteczności poręczenia tego długu jest wskazanie górnej granicy odpowiedzialności poręczyciela. Wynika to z art. 878 par. 1 kodeksu cywilnego (k.c.). Nie oznacza to jednak, że niezbędne jest kwotowe określenie tej granicy. Wskazuje na to wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 26 czerwca 2014 r. (sygn. akt V ACa 104/14). W wyroku tym jednoznacznie stwierdzono, że art. 878 par. 1 k.c. nie daje podstaw do uzależnienia poprawności poręczenia za przyszły dług od określenia go kwotowo. Przepis wymaga, aby przyszły dług, którego dotyczy poręczenie, był określony. Zatem jeśli wykładnia woli poręczyciela, dokonana z uwzględnieniem zasad przewidzianych w kodeksie cywilnym, pozwoli na jednoznaczne wskazanie, jaki jest zakres długu, to umożliwi również określenie zakresu zobowiązania poręczyciela. Nie zawsze musi to być jednoznaczne ze wskazaniem wysokości świadczenia pieniężnego. Często bowiem w momencie poręczenia nie da się jeszcze tego świadczenia precyzyjnie określić.