Należał do najbardziej zasłużonych członków polskiej palestry. Zmarł w wieku 83 lat.

W latach 1971-1989 zajmował stanowisko dziekana Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie. W okresie 1989–1992 był wiceprezesem Naczelnej Rady Adwokackiej.

W stanie wojennym reprezentował w procesach politycznych m.in. działaczy Konfederacji Polski Niepodległej. W 1989 r. stanął na czele Społecznej Komisji Pojednawczej, powołanej do przywracania do pracy osób zwolnionych z pracy w całej Polsce za działalność polityczną i związkową w latach 1981–1989. Ale bronił także m.in. Adama Humera, oficera śledczego w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego i zbrodniarza stalinowskiego sądzonego w latach 90. za wymuszanie zeznań torturami oraz szefów mafii wołomińskiej.

Jak powiedział kilka lat temu w wywiadzie dla "Rzeczpospolitej", "nawet najgorszemu zbrodniarzowi, należy się rzetelna obrona i nie wolno jej odmawiać".