Adwokaci powinni mieć możliwość wykonywania zawodu w ramach stosunku pracy. Radcowie prawni powinni być natomiast dopuszczeni do występowania w procesach karnych.
Polska jest jednym z ostatnich krajów w Europie, w którym funkcjonują oddzielne korporacje zawodowe adwokatów i radców prawnych. Odmienności te przejawiają się przede wszystkim na dwóch płaszczyznach - uprawnieniach procesowych przedstawicieli obu zawodów, jak również możliwych formach prowadzenia działalności. Koncentrując się na drugim z powyższych zagadnień, wskazać należy, iż zarówno adwokaci, jak i radcowie prawni mają prawo do prowadzenia działalności w formie kancelarii indywidualnej, spółki cywilnej, jawnej, partnerskiej lub komandytowej. Wspólnikami w spółkach cywilnej, jawnej i partnerskiej oraz komplementariuszami w spółce komandytowej mogą być wyłącznie adwokaci lub adwokaci i radcowie prawni, a także prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę. Wyłącznym przedmiotem działalności takich spółek jest świadczenie pomocy prawnej. Wykonywanie zawodu w kancelarii indywidualnej, jak również w ramach spółek cywilnych obarczone jest rygorami, polegającymi przede wszystkim na uzyskaniu wpisu do ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej w urzędach.
Zasadniczą różnicę pomiędzy adwokatami i radcami prawnymi stanowi możliwość zatrudnienia radcy prawnego na etacie w ramach stosunku pracy oraz w mniejszym stopniu możliwość wykonywania zawodu adwokata w ramach zespołu adwokackiego. Zdaniem członków palestry, którzy są przeciwnikami połączenia obu zawodów, stosunek pracy rodzi daleko idącą zależność służbową radców jako pracowników, włącznie z koniecznością wykonywania poleceń przełożonych. Tego typu unormowania faktycznie wielokrotnie powodują, iż autonomia wykonywania zawodu przez radcę pozostającego w stosunku pracy jest znacznie ograniczona, zwłaszcza w porównaniu z radcami prowadzących kancelarie indywidualne czy ogółem adwokatów. Należy jednakże pamiętać, iż radca prawny w ramach stosunku pracy świadczy usługi głównie na rzecz swojego pracodawcy, nie przyjmując zleceń od osób trzecich. Prawnicy wykonujący zawód w ramach kancelarii czy spółek wielokrotnie związani są umowami o charakterze cywilnoprawnym z podmiotami, którym świadczą tzw. stałą obsługę, który to stosunek pomimo braku formalnej zależności pracowniczej częstokroć kreuje silniejsze więzy niż stosunek pracy. Z drugiej zaś strony przyznać należy rację podnoszącym argument, iż wykonywanie roli obrońcy w postępowaniu karnym przez adwokatów stoi w oczywistej sprzeczności ze stosunkiem pracy. Autonomia obrońcy i jego etyczne powinności wobec klienta powodują, iż zależność pracownicza nie jest możliwą do zaakceptowania.
Ostateczna decyzja o połączeniu zawodów powinna pozostać w rękach obu samorządów. Drogą do ostatecznej unifikacji zawodów powinno być umożliwienie wykonywania adwokatom praktyki w ramach stosunku pracy, przy czym adwokat decydując się na taką formę, musiałby zrezygnować z możliwości pełnienia funkcji obrończych. Konieczne jest także umożliwienie radcom prawnym występowania w procesie karnym, przy zastrzeżeniu, iż nie pozostają w stosunku pracy.