Jeżeli skarga na czynność komornika została wniesiona w terminie ustawowym, ale do niewłaściwego sądu, sąd właściwy do jej rozpoznania nie może jej odrzucić jako spóźnionej – orzekł Sąd Najwyższy.
Sprawa dotyczyła skargi wierzycielki na czynności komornika sądowego. Ustalił on w postępowaniu egzekucyjnym opłatę stosunkową. Domagał się jej wniesienia, mimo że dłużnik – przed wszczęciem egzekucji – uregulował świadczenie, a wierzycielka zażądała umorzenia postępowania.
Na tę decyzję komornika wierzycielka złożyła skargę do Sądu Rejonowego w G., gdyż tak pouczył ją komornik. Pouczenie było błędne. Sąd w G. przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w W., ale ten uznał, że sprawa do niego wpłynęła za późno – już po upływie terminu tygodniowego, wynikającego z art. 767 par. 4 kodeksu postępowania cywilnego.
Zgodnie z tym przepisem skargę wnosi się do sądu w terminie tygodniowym od dnia czynności, gdy strona lub osoba, której prawo zostało przez czynność komornika naruszone bądź zagrożone, była przy czynności obecna lub była o jej terminie zawiadomiona; w innych wypadkach – od dnia zawiadomienia o dokonaniu czynności strony lub osoby, której prawo zostało przez czynności komornika naruszone bądź zagrożone; a w braku zawiadomienia – od dnia dowiedzenia się przez skarżącego o czynności.
Zdaniem sądu w W. dla zachowania tygodniowego terminu konieczne jest wniesienie pisma do sądu właściwego, a więc to sąd w W. powinien otrzymać od sądu w G. w ciągu wspomnianego terminu pismo wierzycielki. W efekcie skarga na czynność komornika została odrzucona. Wierzycielka złożyła apelację, ale sąd II instancji uznał, że w sprawie pojawił się problem prawny odnoszący się do zachowania terminu w przypadku złożenia skargi na czynność komorniczą do niewłaściwego sądu. Wątpliwości przedstawił w pytaniu prawnym Sądowi Najwyższemu.
SN w składzie trzech sędziów orzekł w uchwale, że skarga na czynność komornika wniesiona do sądu niewłaściwego miejscowo podlega przekazaniu sądowi właściwemu postanowieniem, a skargę wniesioną do sądu niewłaściwego przed upływem przepisanego terminu uważa się za wniesioną z jego zachowaniem.
ORZECZNICTWO
Uchwała Sądu Najwyższego z 5 listopada 2014 r., sygn. akt III CZP 73/14.