Od dziś będzie można przenieść decyzję środowiskową z jednego inwestora na innego. Ułatwi to prowadzenie prac, bowiem często kto inny zajmuje się przygotowaniem procesu budowlanego, a kto inny faktycznie realizuje inwestycję.
Dziś wchodzi w życie nowelizacja ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko, zwanej popularnie ustawą OOŚ.
Nowelizacja ma w założeniu charakter korygujący błędy i niedociągnięcia ustawy OOŚ uchwalonej w pośpiechu, pod presją grożących Polsce sankcji z powodu opóźnienia w implementacji dyrektyw unijnych. Wiele przepisów ustawy OOŚ wzbudza wątpliwości interpretacyjne dające się we znaki inwestorom.

Przeniesienie decyzji

Pierwsza istotna nowelizacja tej ustawy usuwa przynajmniej niektóre istotne niedociągnięcia.
Nowelizacja przywróciła mo-żliwość przeniesienia przez organ administracji decyzji środowiskowej z jednego podmiotu na inny. Regułą jest, iż decyzje administracyjne skierowane są do oznaczonego adresata i nie można przenieść ich na inną osobę. Ustawy związane z procesem inwestycyjno-budowlanym przewidują jednak istotne wyjątki od tej zasady, umożliwiając zmianę adresata, pozwolenia na budowę lub decyzji o warunkach zabudowy.
Jest to szczególnie istotne, zważywszy, że często jeden podmiot zajmuje się przygotowaniem procesu budowlanego, w tym uzyskaniem niezbędnych decyzji administracyjnych, a inny go faktycznie realizuje. Zanim ustawa OOŚ weszła w życie, w ten sam sposób jak w przypadku pozwolenia na budowę można było doprowadzić do zmiany adresata decyzji środowiskowej. Brak analogicznej procedury w ustawie OOŚ nie da się wytłumaczyć inaczej jak przeoczeniem ustawodawcy.
Przeniesienia decyzji środowiskowej dokonuje organ administracji właściwy do jej wydania. Stronami w tym postępowaniu są wyłącznie pierwotny oraz nowy adresat decyzji. Procedura przeniesienia decyzji środowiskowej znajdzie zastosowanie zarówno w odniesieniu do decyzji wydanych po wejściu nowelizacji w życie, jak i tych wydanych przed tym dniem.

Zmiana projektu

W toku procesu budowlanego często zachodzi potrzeba dokonania zmian w projekcie budowlanym. Jeżeli takie zmiany są istotne, gdyż dotyczą charakterystycznych parametrów obiektu budowlanego, takich jak jego wysokość, kubatura lub powierzchnia, wymagana jest zmiana pozwolenia na budowę. Nowelizacja ustawy OOŚ wyłącza w takim przypadku konieczność uzyskania nowej decyzji środowiskowej pod warunkiem, iż zmiany w projekcie nie wpływają na warunki określone w wydanej dla danej inwestycji decyzji środowiskowej.
Nie ma wątpliwości, że zmiana ta stanowić będzie istotne ułatwienie dla inwestorów, którzy nie będą musieli na nowo przechodzić czasochłonnej procedury uzyskania nowej decyzji środowiskowej przy każdej zmianie pozwolenia na budowę, która w dodatku otwiera możliwości udziału różnych grup nacisku.

Wnioski o nowe decyzje

Ustawa OOŚ nałożyła na inwestorów obowiązek uzyskania nowej decyzji środowiskowej dotyczącej oddziaływania inwestycji na obszar Natura 2000, jeżeli taki obszar chroniony został utworzony po uzyskaniu przez inwestora decyzji środowiskowej lub innej decyzji inwestycyjnej, na przykład pozwolenia na budowę lub koncesji. Inwestor został zobowiązany do złożenia wniosku o wydanie nowej decyzji środowiskowej w terminie roku od utworzenia nowego obszaru Natura 2000. Nie było jednak do końca jasne, jaka sankcja groziła za niedopełnienie tego obowiązku. Przepis ten działał z mocą wsteczną, nakładając dodatkowy obowiązek w sprawach rozstrzygniętych już ostateczną decyzją administracyjną. Budziło to uzasadnione wątpliwości dotyczące zgodności tej regulacji z konstytucją. Nowelizacja usuwa ten obowiązek.

Konieczne dalsze zmiany

Przedstawione zmiany należy ocenić pozytywnie. Niemniej jednak ustawa OOŚ w dalszym ciągu zawiera niejasności i luki wymagające interwencji ustawodawcy. Wątpliwości budzi m.in. brak precyzyjnych regulacji dotyczących potrzeby zmiany uzyskanej decyzji środowiskowej w sytuacji, gdy założenia inwestycyjne zmieniły się jeszcze przed uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy. Brak jasnych regulacji w tym zakresie sprzyja dowolności interpretacji przez urzędników i tym samym wzbudza niepewność wśród inwestorów. Pozostaje mieć nadzieję, że również te kwestie zostaną dostrzeżone przez ustawodawcę i doczekają się precyzyjnych rozwiązań legislacyjnych.
Podstawa prawna
Ustawa z 21 maja 2010 r. o zmianie ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. nr 119, poz. 804)