Od lat kierowcy zmagają się z problemem, jaki stanowią pojawiające się po zimie dziury i wyboje na drogach. Kontakt z takimi „niespodziankami” może skończyć się uszkodzeniem kół lub zawieszenia. Dla kierowcy, który chce wystosować roszczenie o odszkodowanie za zniszczenie auta, najważniejszą informacją jest to, do kogo dziurawa droga należy.

Stan polskich dróg nie jest dobry. W grudniu 2009 roku pisaliśmy, że prawie ich połowa wymaga natychmiastowego remontu. Do tego polskie drogi, którymi da się jeszcze jeździć, wykonane są gorzej niż zachodnie. Podczas gdy połowa dróg w Niemczech, Austrii, Belgii i Wielkiej Brytanii posiada betonową nawierzchnię, u nas najczęściej wykorzystywanym przy budowie materiałem jest wciąż asfalt. Chociaż szacunkowy koszt asfaltowej jezdni jest o około 20 proc. niższy niż betonowej, to asfaltowa nawierzchnia już po dziesięciu latach wymaga remontu. Droga betonowa z kolei może być eksploatowana nawet przez 30-40 lat.

Taki stan rzeczy wywołuje szczególne niezadowolenie wśród kierowców, których samochody na dziurawych drogach gubią tłumiki lub miski olejowe. Właściciele, zniszczonych z powodu złego stanu dróg pojazdów, mogą domagać się odszkodowania. Wcześniej zobowiązani są jednak do wypełnienia szeregu skomplikowanych formalności.

Po pierwsze, kierowca musi ustalić, do kogo jezdnia należy. Od tego bowiem uzależnione jest to, kto daną jezdnią zarządza. Należy pamiętać, że nie ma dróg niczyich. I tak, drogi publiczne dzielą się na następujące kategorie: drogi krajowe, drogi wojewódzkie, drogi powiatowe, drogi gminne.

Drogi krajowe stanowią własność Skarbu Państwa, a zarządza nimi Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad. Do dróg tych zalicza się m.in.: autostrady i drogi ekspresowe oraz drogi leżące w ich ciągach do czasu wybudowania autostrad i dróg ekspresowych, drogi międzynarodowe, drogi stanowiące inne połączenia zapewniające spójność sieci dróg krajowych, drogi dojazdowe do ogólnodostępnych przejść granicznych obsługujących ruch osobowy i towarowy, a także drogi alternatywne dla autostrad płatnych, drogi stanowiące ciągi obwodnicowe dużych aglomeracji miejskich.

Drogi wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią z kolei własność właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy.
Drogami wojewódzkimi zarządzają zarządy dróg wojewódzkich, np. Dolnośląski Zarząd Dróg Wojewódzkich we Wrocławiu, Mazowiecki Zarząd Dróg Wojewódzkich w Warszawie lub Podlaski Zarząd Dróg Wojewódzkich w Białymstoku. Do dróg tego typu zalicza się drogi inne niż wymienione w katalogu dróg krajowych, stanowiące m.in. połączenia między miastami, mające znaczenie dla województwa.



Jezdnie, które nie są ani drogami krajowymi, ani wojewódzkimi, to drogi powiatowe. Do nich z kolei zalicza się te drogi, które stanowią połączenia miast będących siedzibami powiatów z siedzibami gmin i siedzib gmin między sobą. Za te drogi odpowiadają zarządy dróg powiatowych, np. Zarząd Dróg Powiatowych w Trzebnicy oraz Zarząd Dróg Powiatowych w Koninie.

Do dróg gminnych należą natomiast drogi o znaczeniu lokalnym, niezaliczone do innych kategorii, stanowiące uzupełniającą sieć dróg służących miejscowym potrzebom, z wyłączeniem dróg wewnętrznych. Za takie jezdnie odpowiadają zarządy dróg gminnych, np. Zarząd Dróg Gminnych i Gospodarki Komunalnej w Trzebiatowie.

Drogi niezaliczone do żadnej kategorii dróg publicznych, np. w osiedlach mieszkaniowych, dojazdowe do obiektów użytkowanych przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, place przed dworcami kolejowymi, autobusowymi są drogami wewnętrznymi. Zarządzanie nimi to obowiązek zarządcy terenu, na którym jest zlokalizowana droga, a w przypadku jego braku – właściciela tego terenu.

Kierowca zniszczonego pojazdu po ustaleniu, do kogo powinien się skierować z roszczeniami, musi udokumentować przyczyny uszkodzeń oraz uszkodzenia auta. Im więcej zgromadzonych dowodów, tym lepiej. By otrzymać odszkodowanie od np. Zarządu Dróg Miejskich w Warszawie, według internetowej strony owego Zarządu, kierowca musi złożyć:
- pisemne roszczenie o wypłacenie odszkodowania;
- dokładny opis okoliczności i przebiegu zdarzenia z określeniem daty, godziny i miejsca wypadku oraz powstałych uszkodzeń pojazdu;
- kserokopię dowodu rejestracyjnego samochodu i swojego prawa jazdy;
- posiadane fotografie miejsca zdarzenia, szkic określający przebieg zdarzenia i przyczyny uszkodzenia pojazdu, w tym kształt, rodzaj i wymiary przeszkody;
- oświadczenie świadków zdarzenia;
- informację o wysokości żądanego odszkodowania oraz dokumenty uzasadniające zgłoszone roszczenia np. kosztorys niezbędnej naprawy, oryginały rachunków;
- informację, w jakim zakresie i w którym towarzystwie jest ubezpieczony pojazd oraz czy wystąpiono o odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia autocasco;
- informację o okresie i przebiegu eksploatacyjnym uszkodzonych części;
- protokół pokolizyjny z Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Stołecznej Policji lub Straży Miejskiej w szczególności określający przyczynę, osobę lub instytucję winną zaistniałej kolizji oraz stwierdzone podczas oględzin uszkodzenia pojazdu.
Zarządcy dróg, zdając sobie sprawę ze złego stanu jezdni, zawierają odpowiednie ubezpieczenia, które mają zabezpieczyć przed wypłatą odszkodowań. O odszkodowanie za uszkodzony samochód z powodu złego stanu dróg możemy się jednak ubiegać niezależnie od tego, czy określony zarządca zawarł odpowiednie ubezpieczenie, czy też nie.









Podstawy prawne:

- Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2003 r. nr 58, poz. 515 ze zm.).
- Rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz.U. nr 177, poz. 1729).
- Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2004 r. nr 204, poz. 2086 ze zm.).