Części umów o świadczenie usług nie da się zakwalifikować jako umowy nazwane uregulowane szczegółowo przepisami. Jak zatem rozwiązywać problemy interpretacyjne dotyczące tych umów?
W takich przypadkach zastosowanie znajduje przepis kodeksu cywilnego (k.c.) stanowiący część regulacji umowy zlecenia. Art. 750 k.c. stanowi, że „Do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu”. W przepisie tym chodzi o umowy zobowiązujące do dokonania czynności faktycznych. Przykładowo, zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego do takich nienazwanych umów można zaliczyć np. umowę o kolportaż materiałów reklamowych.
Zasady rządzące umową zlecenia w przypadku nieuregulowanych umów o świadczenie usług należy zastosować odpowiednio. Oznacza to, że zależnie od konkretnego stosunku prawnego niektóre przepisy regulujące umowę zlecenia zastosujemy wprost, niektóre z uwzględnieniem specyfiki danego stosunku, a niektóre z nich w ogóle nie znajdą zastosowania.
Przykładowo istotne znaczenie ma konieczność odpowiedniego zastosowania przepisów dotyczących wypowiedzenia umowy. Zgodnie z art. 746 par. 1 k.c. dający zlecenie może je wypowiedzieć w każdym czasie. Paragraf 2 tego artykułu stanowi, że przyjmujący zlecenie może je wypowiedzieć w każdym czasie. Kodeks cywilny przewiduje także zasady rozliczeń stron w przypadku wypowiedzenia i reguły dotyczące dochodzenia odszkodowań. Jednak nie zawsze jest tak oczywiste, że stosunki umowne, do których należy zastosować przepisy o zleceniu, można wypowiedzieć dokładnie na takich samych zasadach, jak opisano w art. 746 k.c. Każdorazowo konieczna będzie ocena, czy charakter danego stosunku prawnego, ważny interes zlecającego czy osoby podejmującej się wykonania danych usług pozwalają na tak bezpośrednie zastosowanie przepisów dotyczących zlecenia. Ocena taka zazwyczaj jest niełatwa i musi być dokonywana dla każdego konkretnego przypadku odrębnie.

Sylwia Graboś, radca prawny w kancelarii Grynhoff Woźny Maliński