Nie zawsze trzeba podpisywać umowy osobiście. Także załatwianie wielu innych spraw nie wymaga osobistego stawiennictwa. Można korzystać z pomocy pełnomocników, którzy mogą nas reprezentować.
Pełnomocnictwo polega na tym, że jedna osoba występuje w charakterze i na rzecz drugiej osoby na podstawie zawartego między nimi stosunku prawnego. Podstawą takiego rozwiązania nie są przepisy, lecz wola osób zainteresowanych tego typu współpracą. Źródłem umocowania jest więc jednostronne oświadczenie woli mocodawcy. Z kolei osoba reprezentująca go jest tzw. pełnomocnikiem.

W jakiej formie udzielamy pełnomocnictwa

Co do zasady pełnomocnictwo może być udzielone w dowolnej formie. Tak więc w przypadku większości czynności prawnych wystarczy, że mocodawca udzieli pełnomocnictwa ustnie. Są jednak pewne wyjątki od tej reguły. Jeżeli bowiem do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie. Najlepszym przykładem jest umowa sprzedaży nieruchomości, która wymaga zachowania formy aktu notarialnego. W takim przypadku pełnomocnictwo też powinno być udzielone w formie aktu notarialnego. Jeśli tak nie będzie, należy liczyć się z tym, że notariusz nie uzna go i pełnomocnik nie będzie mógł podpisać umowy w imieniu mocodawcy. Po prostu w sytuacji, gdy przepisy wymagają, aby w danym przypadku pełnomocnictwo było udzielone w określonej formie, niedochowanie tej formy powoduje, że pełnomocnik nie będzie mógł działać na rzecz mocodawcy.
Trzeba przy tym zaznaczyć, że nawet gdy według przepisów wystarczająca jest forma ustna, warto też potwierdzić pełnomocnictwo na piśmie. Dzięki temu łatwiej jest udowodnić osobom, z którymi dokonuje się czynności prawnych w imieniu mocodawcy, że jest się do nich uprawnionym.
Pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.
Pełnomocnik powinien mieć zdolność do czynności prawnych.
To jest tylko część artykułu, zobacz pełną treść w e-wydaniu Gazety Prawnej.