A.M.V., obywatel Finlandii, w 2001 r. został odebrany rodzicom i umieszczony w rodzinie zastępczej. W 2007 r. urząd zajmujący się małoletnimi zadecydował o przeniesieniu chłopca do znajdującego się w miejscu jego urodzenia ośrodka dla niepełnosprawnych. Podstawą decyzji były działania rodziny zastępczej, która nie informując o tym władz, przeniosła się na północ kraju, a chłopca chciała wysłać do szkoły zawodowej oddalonej o 300 km.
W lutym 2011 r. A.M.V. ukończył 18 lat i sąd przyznał mu opiekuna prawnego. Pomimo próśb i wniosków chłopaka o przeniesienie go bliżej rodziny zastępczej, opiekun zdecydował o pozostawieniu go w miejscu jego urodzenia, gdzie zamieszkiwali pozostali członkowie jego rodziny. Opiekun wskazał, że będzie on tam miał lepsze perspektywy edukacyjne i możliwość znalezienia pracy. Zaznaczył jednak, że chłopak może spędzać wakacje z rodziną zastępczą. A.M.V. zaskarżył decyzję, wnioskując jednocześnie o wyznaczenie innego opiekuna. Sąd zasięgnął opinii biegłego psychologa i oddalił wniosek, uznając, że intelektualny rozwój chłopaka jest na poziomie dziewięciolatka i A.M.V. nie rozumie konsekwencji przeniesienia go na odległą północ kraju. Ponadto sąd powziął wątpliwość, czy chodzi o rzeczywistą wolę chłopca, czy raczej poddany jest on presji ze strony rodziny zastępczej.
A.M.V. zwrócił się do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (skarga nr 53251/13), wskazując naruszenie art. 2 protokołu 4 (prawo do przemieszczania się) oraz art. 8 Konwencji (prawo do życia rodzinnego).
W wyroku z 23 marca 2017 r. trybunał uznał, że doszło do ingerencji w prawo do życia prywatnego i rodzinnego. Niezmienienie przez sąd opiekuna uniemożliwiło wybór miejsca zamieszkania i ograniczało prawo skarżącego do samostanowienia. Decyzja miała jednak podstawę prawną: opierała się na fińskiej ustawie opiekuńczej, miała również służyć uzasadnionemu celowi, jakim był obowiązek ochrony zdrowia i dobrobytu A.M.V. Została podjęta w oparciu o analizę jego sytuacji życiowej, w szczególności jego możliwości intelektualnych, jak również braku perspektyw w razie przeprowadzki. Ocena niesprawności skarżącego doprowadziła sądy krajowe do konkluzji, że wymaga on fachowej pomocy ze strony opiekuna.
ETPC zauważył w wyroku, że w prawie fińskim istniały odpowiednie gwarancje proceduralne, na podstawie których skarżący miał możliwość zaskarżania decyzji mentora do sądu, jak również mógł brać udział w postępowaniu. Jego wyjątkowo wrażliwa sytuacja została więc właściwie zabezpieczona w prawie krajowym.
Trybunał uznał, iż decyzja o braku potrzeby zmiany opiekuna była relewantna, opierała się na wystarczających argumentach i spełniała wymogi proporcjonalności. W sprawie nie doszło zatem do naruszenia art. 8 Konwencji. ETPC uznał również, że nie ma potrzeby analizy naruszenia prawa do swobodnego przemieszczania, gdyż doszedłby w nim do podobnych konkluzji.
Wyrok ten pokazuje dużo bardziej konserwatywne podejście ETPC do prawa do stanowienia o sobie niż w decyzji Komitetu Praw Osób Niepełnosprawnych ONZ, który na gruncie art. 12 Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych wskazał, iż prawo decydowania o sobie powinno mieć pierwszeństwo, a jego ograniczanie nie powinno być uzasadniane brakiem kompetencji do samodzielnego podejmowania decyzji. Dla skarżących i ich pełnomocników wyrok jest sygnałem, iż w podobnych sprawach lepiej skorzystać ze skargi do Komitetu ONZ niż do Strasburga.